جامعه کوچک اما موفقِ زرتشتيان (پارسیان)  با بحران جدی جمعيتی مواجه شده است، بحرانی که – در صورت ادامه – به از بين رفتن اين جمعيت خواهد انجاميد؛ مسأله ای که به يک دغدغه جدی زرتشتيان در کنگره اخير آنها در شهر بمبئی تبديل شده است.

به گزارش خبرگزاری فرانسه، کنگره چهار روزه زرتشتيان روز جمعه، ششم دی ماه، آغاز به کار کرد

و بهانه ای شد تا معتقدان به اين آيين کهن از اقصی نقاط جهان در شهر بمبئیِ هندوستان دور هم گرد آيند.

در ميان پيروان اين دينِ باستانی بسياری از جمله پارسيانی هستند که حدود هزار سال پيش از بيم سرکوب و بدرفتاری در موطنِ نخست خود، ايران، به هند مهاجرت گريختند.

اين مردم که به نام «پارسی» شناخته می شوند، بعدها يکی از ثروتمندترين و خوشنام ترين اقليت های کشور هند را تشکيل دادند و در رشد و شکوفايی شهر بمبئی به جايگاه پايتختی اقتصادی در اين کشور نقش اساسی ايفا کردند.

از اعضای سرشناس جامعه پارسيان می توان، از جمله، به خانواده «تاتا» اشاره کرد و همچنين به فرِدی مِرکوری، خواننده افسانه ای گروه «کوئين»، – که در خانواده ای پارسی و در شهر زنگبار زاده شد.

امروز اما جمعيت پارسی ها به سرعت در حال کاهش است، روندی که بسياری را بر آن داشته که برای چگونگی مقابله با اين وضعيت در پی چاره انديشی برآيند.

در همين باره، جهانگير پاتِل، سردبير مجله «پارسيانا» چاپ بمبئی گفت: «از ديدگاه جمعيتی هيچ کاری نمی توان انجام داد. جمعيت ما رو به کاهش است و در نهايت هم محو خواهد شد.»

زرتشتی ها مردمانی يکتاپرست هستند، «اهورامزدا» را پرستش می کنند و از آموزه های زرتشتِ پيامبر پيروی می کنند. آنها در آتشکده های ويژه (آدُريان)، نيايش می کنند و باور دارند که آتش نماد پاکی خداوند است.

طی سال ها و دهه های اخير، اعضای جامعه زرتشتی در سراسر جهان – از جمله در موطن اوليه خود، ايران، – ايالات متحده آمريکا و بريتانيا پراکنده شدند. تنها بين سال های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۲ ميلادی، جمعيت زرتشتی ها با کاهشی ۱۰ درصدی به زير ۱۱۲۰۰۰ نفر رسيده است.

ازدواج ديرهنگام

در هندوستان، جايی که همچنان محل سکونت بيشترين تعداد زرتشتيان جهان است، جمعيت اين جامعه از سال ۱۹۴۰ ميلادی تا به امروز به نصف، و به رقمی حدود ۶۱۰۰۰، کاهش يافته است.

به گفته آقای پاتِل، هر ساله در شهر بمبئی حدود ۸۵۰ نفر از جمعيت پارسيان فوت می کنند و در مقابل حدود ۲۰۰ نوزاد جديد متولد می شوند. سردبير مجله «پارسيانا» در اين باره توضيح داد که پارسی های جوان اغلب تحصيلکرده و ثروتمند هستند که ترجيح می دهند ديرهنگام ازدواج کنند يا حتی هيچ گاه به سراغ تشکيل خانواده نروند. وی همچنين افزود: «آنهايی هم که خانواده تشکيل می دهند، معمولاً خانواده هايی کوچک و کم فرزند را می پسندند.»

از ديگر سو، دولت هند نيز که با افزايش شديد جمعيت در ديگر نقاط کشور مواجه است، با بررسی آمار مربوط به جمعيت پارسيان تصميم به اجرای طرح «لقاح خارج رحمی» برای اين اقليت گرفته است.

پارسی ها در هند به داشتن شَم بازرگانیِ قوی و صداقت مشهور هستند و دولت اين کشور اميدوار است که با اجرای طرح افزايش باروری – با توجه به سن بالای ازدواج در ميان پارسيان – به افزايش مواليد در ميان آنها کمک کند.

دکتر آناهيتا پَندول، متخصص زنان و زايمان، طرح ياد شده را «گامی در جهت درست» توصيف کرد.

اين پزشک که حدود يک دهه در طرحی مشابه برای افزايش باروری در ميان پارسی ها در بمبئی فعاليت داشته، در عين حال خاطرنشان کرد که سن ازدواج در ميان پارسيان بالا است و «اغلب تا حدود ۳۵-۴۰ سالگی از بچه دار شدن جلوگيری می کنند.»

در همين حال برخی نيز اعتقاد دارند که افزايش جمعيت زرتشتی-پارسی اقدامی جدی تر را می طلبد؛ يکی از اين موانع انحصارِ حقِ انتقال صفت زرتشتی-پارسی تنها از راه به ارث رسيدن از پدر به فرزند است.

به همين ترتيب، اگر يک زن زرتشتی با يک غيرزرتشتی ازدواج کند، فرزندان او از ورود به آدُريان های شهر بمبئی يا برج های خاموشی (دخمه های محل ترک پيکر مردگان زرتشتی) منع می شوند.

جهانگير پاتِل اين قانون قديمی را «آپارتايد» توصيف و تصريح کرد که «اساساً اين سياست نوعی آپارتايد و تبعيض نژادی و جنسی است.»

کنگره جهانی زرتشتيان نخستين مراسم از اين دست است که از سال ۱۹۹۰ در شهر بمبئی برگزار می شود. اعلام شده که حدود ۱۰۰۰ نماينده در اين مراسم حضور خواهند يافت.
موضوع اين کنگره «تقويت رشد و تحکيم هويت» اعلام شده است.