پژوهشهای ایرانی.دریای پارس. | مطالعات ایران شناسی و همسایگان | Page 158

A glance at the Historical, Geographical and Legal Validity of the term : Persian Gulf

سازمان نام های جغرافیایی ایالات متحده آمریکا یک بار دیگر طی بخشنامه ای بر کاربرد صحیح نام تاریخی خلیج فارس در کتابها و مکاتبات و نقشه های عمومی تاکید کرد.

United States Board on Geographic Names
Foreign Names Committee
Statement Regarding the US Board on Geographic Names’ Decision on the Name ‘Persian Gulf’
The US Board on Geographic Names (US BGN) is aware of regional and national  sensitivities
associated with the name of this geographic feature, and with similar toponymic issues in many
parts of the world. The basis for the US BGN’s decision on the name ‘Persian Gulf’ rests on two
of the Board’s policies covering the selection of standard names in areas outside of the United
States.
The first policy addresses selection of standard names for high seas features, i.e., bodies of water
and maritime features that contain area beyond the sovereignty of a single nation. Board policy1
states that a single conventional name, if one exists, will be chosen as the standard name for such
features for official use in US Government publications.
The second policy covers the selection of a conventional name, defined as an English-language
name in widespread and current usage. Qualification of an English-language name under the
criterion of “widespread and current usage” is determined by consulting, among other sources,
the latest editions of the various print and online English-language geographic references.
In applying these policies to the case of the subject high seas feature, the Board’s Foreign Names
Committee has determined that the longstanding BGN-approved name ‘Persian Gulf’ is still the
appropriate standard name for use in official US Government publications.
In 1993 the BGN Foreign Names Committee did not approve a proposal from US Central
Command to change the name ‘Persian Gulf’ to ‘Arabian Gulf.’
Use of the term ‘Arabian Gulf’ is acceptable when communicating informally with Arabicspeaking
military and government partners in the region. This name may also be used in internal
memoranda and other communications not destined for a public audience. If the name ‘Arabian
Gulf’ is used in internal-use graphics the following disclaimer should be included:
“’Persian Gulf’ is the name approved by the U.S. Board on Geographic Names for the
water body labeled ‘Arabian Gulf’ on this graphic.”
However, in comments to the press, and in maps and reports reflecting the U.S. Government
positions, policy dictates use of the BGN-approved name ‘Persian Gulf’ only.

۱ Maritime Features policy approved 29 November 2005. APPROVED by e-mail vote 29 March 2013.

UNGEGN:  

A glance at the Historical, Geographical and Legal Validity of the term : Persian Gulf

Nomenclature:Persian Gulf .

SONY DSC

C

 Persian Gulf in Historical texts and  Documents.

atlasPersian gulfDrLArijaniاطلس خلیج فارس.

Persian Gulf in all  Historical Maps of the region

 

1392iponpix 349

For the first time in 1971 in a UN text wrong term was used and then was corrected by  a UN instruction and Note No. AD311/1GEN dated March 5, 1971.

From among the other instructions of United Nations, the following samples can be named:

· Note No. LA45.82 dated Aug. 10, 1984 (New York)

· Circular No. CAB/1/87/63 dated 16.02.1987 of Managing Director of UNESCO.

· ST/CSSER/29 dated Jan. 10, 1990.

· AD/311/1/GEN dated March 5, 1991.

· ST/CS/SER.A/29/Add.1 dated Jan. 24, 1992.

· ST/CS/SER.A/29/Add.2 dated Aug. 18, 1994.

· ST/CS/SER.A/29/Rev.1 dated May 14, 1999.

 

Translated and abstracted from the book:

“Documents on the Persian Gulf‘s name ancient  heritage for all the time”. By : Dr.Mohammad Ajam. December 2007

 The Persian Gulf and its equivalent in different languages has been in used continuously  since 2500 years ago in all languages and all over the world specially in the Arab world so that  Befor 1960s not even a single case of calling “the Gulf ” as the Arabian gulf   been found in any text or map specially  in Arabic language.

for the first time the  new name was appeared in 1960s  pan Arabism era.Not only ancient and past centuries texts and contracts but also all  international organization and institutions also  uses and recognize the termPersian Gulfas the valid term.

Below are Some Historical, Geographical and Legal Validity of the Nomenclature: Persian Gulf .

Introduction

 The importance of the geographical names had been considered by geographers since ancient times. Through maps, atlases, and books, thePersian gulf’s name  had been  protected during different eras as a part of historical, cultural identity and saved as intangible heritage. For the same reason, any change, destruction, or alteration of the such unique names registered in historical deeds and maps is like the destruction of the cultural heritages. Therefore, the names of geographical features profiting from a common unique historical identity, should not be utilized as political instruments in gaining  a political, tribal, and racial objective.

ThePersian Gulfas the most ancient commercial naval path  is located in the southwest of the Asian Continent separating Arabian plate from Iranian (Persian) plate  with a length of 1259 kilometer and a depth of  average 60m.

Name of  the  Persian Gulf.

Researchers and scholar, who have investigated  the background of  name of thePersian Gulf, became convinced of the applicability  and unanimous use of the name since ancient time and at least during the past 2500 years, i.e. as of the time of the powerful Pars (Persian) Empire. has never been seen such an unanimity in theMiddle Eastamong writers and scholars on using one name during  ۲ millennium history .Considering the historical background of the name Persian Gulf, Sir Arnold Wilson mentions in  his  book, published in 1928 that:

“No water channel has been so significant asPERSIAN GULFto the geologists, archaeologists, geographers, merchants, politicians, excursionists, and scholars whether in  the past or in present. This water channel which separates the Iran Plateau from the Arabia Plate, has enjoyed an Iranian Identity since at least 2200 years ago.

also some famous Arab scholars , historian, politician and Professor as like Mohammad Aabed al Jaaberi , Abdolhadi Altazi  and Abdol Moneim Saeed Ahmad al Sarraaf and … also in separate writing or interview has mentioned as:” all the maps and written deed in Arabic had referred to the bahra or khalij fars(Persian gulf)there are no single written map or document before 1960s to refer to Persian gulf as Arabian gulf  and there is no need to change of a historical name.”

Background for Application wrong term

Iran and Britain signed treaties  of 19 March 1809(part5)- 1812- 1814 all have mentioned Persian gulf as an Iranian sea(Britain army will not settled in any island or coast on the Persian gulf without permission of Iran(T 1809Part5- T1812P9) but Britain breached the treaties and attacked on Khark Island in 1837, the government of Iran at that time protested to England’s colonialist policy in the PERSIAN GULF and officially warned the government of Britain to avoid mischief intended at separating the Islands of the Persian gulf which is an Iranian sovereignty sea. This warning caused the Times Journal, published inLondonin 1840, to claim the PERSIAN GULF asBritainSea, but such a name never found any place.

But following nationalization of the oil industry inIranin 1950 and dispossession of UK Companies and serving relations betweenIranandUK, the Ministry of Britain Colonies, for the first time used the incorrect name of this water body.

In these years, the Arab emirates of the  South of the Persian Gulf were either colonies ofBritainor under its protectorate. To compensate its defeat, the representative of theUKin the PERSIAN GULF Roderick Owen published“The golden bubble on theArabian gulfdocumentary”.( Publisher: London, Collins, 1957.)  “ blive to be  agent of  MI6  Spy Org.  The book was immediately translated into Arabic. In his book he suggested change of thePersian gulfname to satisfy the Arabs nationalists .

:Roderick Owen wrote in the preface of his book:

“I visited PERSIAN GULF and believed that it was Persian Gulf, because I had never seen any  map or deed, unless it had named the place as Persian Gulf, but by living there, I found out that the people residing at the( western) beaches are Arabs, therefore, to be polite, we should name it:Arabian Gulf.”

It is very clear that Owen  was wrong. Even if he was correct it can not be a good excuse to change a historical name of an international waterway. Even now all original Arabs citizen of the 6 Arab state of GCC are less than population ofTehran. If the population or number of the countries around a sea  is a criteria to change the historical name of the Persian gulf with 2500 years continuously in used then why the Indian and Pakistani shall keep the name of encircled sea around them with the current name of Arabian sea?! So Indian and Pakistani are entitled to change it to Mokran orUrduSEA. Or African countries should changeIndian Ocean. But  that is not the rule or criteria the rule shall  be decided by UNCSGN and UNGEGN.

In 1960, after Iranand Egypt’s disconnection of relationships and after the Arab-Israeli war, anti Iranian actions culminated due to the SHAH’s support ofIsrael. in a congress of Baas Party inDamascus1970, participating heads demanded for change of the name ofPersian gulfto a nationalistic , without .

relying on any legal and historical document.

تمبر خلیج فارس

The Name of Persian Gulf in Historical texts and  Documents.

Few written deed has remained from before the  Persian (Pars) Empire, but in the oral history and culture, the Iranians have called the southern waters ofPersiaat that time asAjamSeaand  IranSeaand Pars sea.

During the years: 559 to 330 B.C. coinciding with the sovereignty of the Persian Empire  over the most part of the Middle East area , especially the whole part  of the  Persian Gulf and some parts of the Arabian  Peninsula, the name of Pars ( Persian) Sea has been widely written in the compiled texts of the different era.

In the travel account of Pythagoras, Darius sent Scylax to survey the Persian sea. several chapters are related to the description of his travels accompanied by Dariush I,  toSusaand Perse polis, and the area ofPersian gulf is described.

From among the writings of others in the same period, there is the inscription and engraving of Darius the Great, which belongs to the 5th century BC where, Dariush Shah , the emperor  of Persian (Pars) Empire has mentioned  the PERSIAN GULF Water Channel as  PARSSEA, in the Hecataeus maps(472 to 509 B.C.) Persian Gulfdescribed .

Shimla In5Jul2013 (43)

In the world map of Niark Niarjous (285-347 B.C.), Persian Gulfis described. At the same time, many maps and deeds prepared up to the 8th century by the scientists and geographical researchers such as Hecataeus, Herodotus, Hipparchus, Claudius Ptolemy, Krats Malous and in the Islamic period, also  Tabari- Mohammad Ibn Mousa Khwarazmi-  Abou  Abu Yusef Eshaq Kindi, Ibn Khardazabeh – Batani, Masoudi (Masudi), Abou Zeyd Balkhi, Estakhri, Ibn Houghal (Ibn-e Hawqal), Aboureyhan Birouni (Biruni) and others, had explained the Persian gulf and saing that “ there is a wide sea at south of Iran named Pars Sea, (Persian),  Bahre Fars, Sinus Persicus and Mare Persicum and so on.

In a book, named travels of Periplus Eritrea, the Greek ‘traveler’, of the 1st century A.D. has called the Red Sea as Arabian Gulf; the Indian ocean has been named Aritra (Eritrean) Sea; the waters at Oman Coast is called Pars Sea; Barbarus region (betweenOmanandYemencoast said to belong  to Persian (Persia), and the Gulf located at south side ofIran(to the south of) is named: PERSIAN GULF. also the residence  of Persians living at both sides of thePersian gulfhad  been confirmed .

:Islamic era 

مسند ابویعیestakhri persian gulf bahre fars

There are no any written document about Arabian coast  prior to prophet Mohammad era. However, in more than 300 geographical, historical, literary, books or interpretation(Tafsir)  of quran and Islamic  morals, and jurisprudence, the Muslims and Arab scholars  have described PERSIAN GULF from beginning day of Islamic period to the last century .from Tabari (1100 ac)to tantavee(1900) all Islamic scholar and religious  leader in the different era ABAASID- FATOMID – MUGUL- OTHEMAN – SAFAVID ERA  ALL  unanimously  had referred to it as Persian gulf or Persian sea .

Hegemony of Portuguese in the Persian gulf

 In 1507 A.D.Portugal’s navy capturedHormuzIslandunder commandment of Alphonso Burkerk and it continued till 1620. In a research essay, Dr. José Manuel Garcia, professor and a member of Geographical Society of Portugal emphasized the name of Persian Gulf in the official and unofficial deeds and maps ofPortugalsince 1507 so far. The maps prepared by the Portuguese onPersian Gulfare kept in museums as mankind heritage.

From among 50 maps and letters exchanged during the years: 1500 to 1700

A.D. among the governors of Persian Gulf and the kings ofPortugaland

Spainor those mentioned in books and writings of tourists,Persian Gulfhas been named as follows:

Mare de Persia, Persico Sinus, mare Persio,  Mare Persicum, Mar Persiano,

Persiski Zaliv, Persischer Golf,ParsSea, Bahre Fars, Perza obol, Persiste Habbugt.

Persian Gulf in arabs Contracts and Accords

As of 1800 to 1970, at least in 45 contracts concluded among the tribal leader(Emirates) or countries such as Kuwait, Saudi Arabia, Ottoman, Oman, Emirs of  Motesalehe (United Emirates), compiled in English and Arabic, the name of Persian Gulf(bahre fars) has been used.

In a book published in UAE 1989 by Rashed Ali Mohammad titled : ((Economic and political agreement between the Arabs Emirs and Britain 1806-1971)) he had included original of  around  ۲۲ contracts in all of them in both Arabic  and English text the name of Persian gulf  had been mentioned.

:From among the aforesaid contracts the following can be mentioned:

۱٫ General contract with Arabian Emirs on Jan. 8, 1820 between Sheikhs of United Emirates atPersian Gulf, signed by General Cair and 11 chiefs of Arab Tribes, the word: Al khaleej Al Farsi has been used in the Arabic texts.-

۲٫ Treaty of 1856 and  ۱۹۴۷ on Prohibition of Slaves trades.-

۳٫ Permanent Contract of Peace in 1853.-

Contract on Independence of Kuwait (this deed was registered on June 19, 1961 with Secretariat of United Nations.

Treaty on Determination of Border Lines ofIraqandKuwait(1996)-

Even Nasser the pan Arabic leader of Egypthad used the term of (al khaleej al Farsi) Persian gulf in all his speeches and his books and  articles before war 1967.

Persian Gulf in all  Historical Maps of the region

In all the important historical maps and Atlas whether modern or belonging to previous centuries, the water artery located at south ofIranhas been registered asPersian Gulf. In the Arabian countries too, it has always been namedPersian Gulfup to the 70s. For instance, in the Atlas “Al araq fi Al khavaret Al ghadimeh” by Dr. Ahmad Souseh (Baghdad 1959) including 40 maps among the Arabian sources of the Middle Ages all have the Arabic term for the Persian gulf.

In the maps presented by Arabian countries to the International Court of the justice  for settlements of border claims, the name ofPERSIAN GULFhas been mentioned in their documents.

–  Atlas of  La Péninsule Arabique dans les cartes Européennes Anciennes (The Arabian Peninsula in Old European Maps).Paris, Monde Arabs institute and Tunisia university  IMA & Khaled. Al Ankary, 2001.  ۴۲۴ pp. contains  ۲۶۰ maps with details about each map in 3 languages: Arabic, English and French. Almost all  of these 260 maps have the correct name of Persian Gulf.

Moreover, 10  maps have used both Persian Gulf for the gulf and  also   persian Sea (for the current area of  Seaof Oman and Arabian sea) •

The book: Roots of Kuwait. “Osoul Alkuwait Almanshour Alalam” (1991) published in theNetherlandsalso contains 15 maps where the name of PERSIAN GULFexists.

  • In  the “Atlas of Alkuwaitfi Al kharaet Al Aalam” some maps have been used where there exists the name ofPERSIAN GULF.

In Atlas of “Alkuwaitfi Al kharaet Al tarikhieh” published by the efforts of Abdollah Yousef   Al ghanim in 1994, there are about 200 maps mentioning the name ofPersian Gulf

  •  In the ARABIC book: “Al khalij al fars Abar Al tarikh va Al ghoroun” (written by Mohammad  Mirza, 1976Cairo) there are 52 maps drawn out of Arabic sources, all  have the  name ofPersian Gulf.
  •   In Atlas of “History of Islam” (1951-55AmericaandEgypt) the namePersian Gulf has been mentioned IN  ۱۶ MAPS.
  •    In the Atlas of “Khalij (Gulf) in the Historical Maps” published in UAE  (۱۹۹۹) more than 600 maps have the term Persian gulf.
  •  The Arabic Bank and Beyt Al quran inBahrainpublished a large wall calendar in 1996  containing the 11 historical map ofBahrainin which all the maps contain the name ofPersian Gulf

 It is interesting that from among 6000 existing historical maps published up to 1890, there are only three maps mentioning the names of Basreh Gulf, Ghatif Gulf, and Arabic Gulf, this name in fact are the name of bays of the Persian gulf.  in local language they call the bay also as the gulf like :gulf of Busher-ChahBahar Gulf,SirafGulf,BasrehGulf,Ghatif Gulf,Bahrain Gulf, Basre gulf …. but such names are not applied to the entirety of the Persian Gulf.

 It is obvious that the promotional use by the Arabs of the three aforementioned maps, whose  identity and originality are not clear, in comparison with 6000 maps and more than 300  historical and credible geographical  books from ancient time to 20thcentury , shall lack any value.

In the Arabic Dictionaries like Al Monjed, and also in all (60)Qoranic Tafsires and religious Islamic books  and in all treaties ( more than 30 Arabic treaties between the Arabs tribe leader  with theUKand Othman and Iranians )Persian gulfhas been used .

In the  many museums all over the world some can find maps or manuscript having the name Persian gulf some recorded as intangible world heritage (UNESCO)  In Library of American Congress, Britain National Library (London), deeds at Ministry of India’s Affairs (London), Library of Faculty of  Orientals Studies of London, there are more than 300 maps, containing the name Persian Gulf. In Eskandria Library of  Egypt And National Musum Of Egypt alsoPersian gulfmap are preserved.

Furthermore, about 30 valid Atlas have registered the name ofPERSIAN GULFwithin the past 300  years, such as: Atlas of Thomas Herbert (1628).

– Atlas of Pars,LousajUniversity(1863). – Atlas ofGermany(1861), Pars Envile Atlas (1760).-  Atlas of Modern Geography (1890).-  Atlas of London (1873),-  Atlas of Ernest Embrosius (1922),-  Atlas of Bilefild (1899)- Atlas of Harmsorth (19th Century, London). – ….

In 18th to 20th centuries when theUKexpanded its dominance over the seas and appeared as protectorate of the Sheikhs on the south sectors of the PERSIAN GULF, the official maps and documents of the areas  in all languages refers to the GULF asPERSIAN GULF.

Applications of the Name Persian Gulf by International Organizations

Not only the Persian Gulf had been used since ancient time in all languages but also in current time non Arabs countries had never recognized a new tribal name and UN and all international Organizations and affiliated foundations have applied the correct name of PERSIAN GULF.

In the Arabic text  of the UN some time had appeared wrong term but as soon AS the secretariat  have considered it  the correction have been done.

For the first time in 1971 in a UN text wrong term was used and then was corrected by  a UN instruction and Note No. AD311/1GEN dated March 5, 1971.

From among the other instructions of United Nations, the following samples can be named:

· Note No. LA45.82 dated Aug. 10, 1984 (New York)

· Circular No. CAB/1/87/63 dated 16.02.1987 of Managing Director of UNESCO.

· ST/CSSER/29 dated Jan. 10, 1990.

· AD/311/1/GEN dated March 5, 1991.

· ST/CS/SER.A/29/Add.1 dated Jan. 24, 1992.

· ST/CS/SER.A/29/Add.2 dated Aug. 18, 1994.

· ST/CS/SER.A/29/Rev.1 dated May 14, 1999.

 In all the above mentioned notes and circulars, it has been instructed that the water body  existing at the south side ofIranbe stated:PERSIAN GULF. The Specialized Group for Experts on Standardization of Geographical Names,(UNGEGN) active in the United Nations Social  Economical Council also emphasizes the correct use of historical names for features, and is active in dispute settlement related to geographical names. “Naphtali Cadman” the head of Working Group for Toponymy Information has stated in a book published by UNGEGN on 2001  that the motivation to change the name ofPERSIAN .

** Some of the most important historical atlases of the persian gulf are as:

  • ۱- Atlas of The Arabian Peninsula in Old European Maps (253 maps) by Khaled Al Ankary, Institute du Monde Arabe,ParisandTunisiaUniversity,2001

all 253 maps of this atlas has been printed in color and 3 languages and have the corect name of Persian gulf also the maps in pages:-141-226-323-322-331-345-347-363-355 have mentioned persian gulf for the Gulf and also persian sea for the body of water of current  and Oman gulf , such as the hours shape map of Bunting H.S.Q34/24CM Hanover,1620.

۲- Atlas of Historical maps of the gulf by sultan muhammad al qasimi Sharjeh 500 maps of the persian gulf .

  • ۳- Atlas ofIraqin old maps. by Ahmad Sussa 39 old maps of arabic and islamic sources all have the correct name of persian gulf(Bahre Fars)
  • ۴-Kuwaitin the maps of the world 1992 . contan 80 maps all have thePersian gulfname.
  • ۵-Kuwait reading the historical maps, 200 maps ,1994 .
  • ۶-Roots ofKuwait, 15 maps ,1991.
  • ۷-description of thePersian gulfin the historical maps by Iranology foundation, 40 maps of Islamic scholars and 120 maps of European famous cartographers 0f1500-1900 AD.by DrHassan Habibi 2007.

Tehran.all the maps have the name persian gulf. and many other atlases have also been published and they have been described in the book: Documents on the Persian Gulf’s name .

International Organizations

 and  uses the Persian gulf as the international recognized term. .

written description by Muslim travelers and European geographers . Among historians, travellers and geographers of the Islamic era, many of them writing in Arabic or persian from the 9th to the 17th century, , , , Sohrab, Ramhormozi, , , Al-Mutahhar ibn Tahir al-Maqdisi (d. 966), , , , Mohammad ibn Najub Bekiran, , , , ,, , , , ,  and other sources have described the Persian gulf and used the terms, “Bahr-i Fars”, “Bahr-i “, “Bahr-i-Farsi”, “Dera-i-Fars”(all refers to Persia) and are equable to Persian gulf or Persian sea .

Iranian has always respected the geographical names such as for the Arabian sea although for the Arabian sea and the gulf of Oman historically other names had been used such as  Mokran sea- Persian sea-  Akhzar sea …

 

some arab scholar had wrote to justify the change of the term persian gulf they claimed that arabian gulf also had been used in ancien time they had mentioned pliny book . but infact pliny had never mentioned persian gulf as Arabian gulf  :below is the text:

XXVIII107. Moreover in this region the sea then makes a double inroad, into the land; the name given to it by our countrymen is the Red Sea, while the Greeks call it Erythrum, from King Brythras, or, according to others, in the belief that the water is given a red colour by the reflexion of the sun, while others say that the name comes from the sand and the soil, and others that it is due to the actual water being naturally of such a character. [108] However, this sea is divided into two bays. The one to the east is called the Persian Gulf, and according to the report of Eratosthenes measures 2500 miles round. Opposite is Arabia, with a coastline 1500 miles in length, and on its other side Arabia is encompassed by the second bay, named the Arabian Gulf; the ocean flowing into this is called the Azanian Sea. The width of the Persian Gulf at its entrance some make five and others four miles ; the distance in a straight line from the entrance to the innermost part of the Gulf has been ascertained to be nearly 1125 miles, and its outline has been found to be in the likeness of a human head. [109] Onesicritus and Nearchus write that from the river Indus to the Persian Gulf and from there to Babylon by the marshes’of the Euphrates is a voyage of 1700 miles.

: Translated and abstracted from the book:

Do : the eternal heritage of ancient time 

Also :

  1.  
  2.  United Nations Group of Experts on Geographical Names , 23rd Session,Vienna, 28 March – ۴ April 2006. accessed October 9, 2010
  • documentary on the persian gulf history
  • a historical documentary on the name ofPersian gulf
  • documentary on persian gulf

[]

  • Documents on thePersian Gulf’s name : the eternal heritage of ancient time

Author: Ajam, Muḥammad.   و documentary on the name Persian gulf .

   – راشد، على‏محمد. الاتفاقات السیاسیه و الاقتصادیه التى عقدت بین الامارات ساحل عمان و بریتانیا (۱۸۰۶ – ۱۹۷۱)، منشورات اتحاد کتاب و ادباء    الامارات، ۱۹۸۹

  1.  
  2.  Bosworth, C. Edmund. “The Nomenclature of the Persian Gulf.” Pages xvii-xxxvi in Alvin J. Cottrell (ed.), The Persian Gulf States: A General Survey. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1980.) (pg xxxiii).. Excerpt: Not until the early 1960s does a major new development occur with the adoption by the Arab states bordering on the Gulf of the expression al-Khalij al-Arabi as weapon in the psychological war with Iran for political influence in the Gulf; but the story of these events belongs to a subsequent chapter on modern political and diplomatic history of the Gulf.
  3.  , retrieved 24 Feb. 2009.
  4.  ALAI, CYRUS. . Encyclopædia Iranica. Retrieved 2012-02-01.:

    After World War II, some circles decided to change the name of the Persian Gulf to Arabian Gulf. Although the government of Persia opposed the move vehemently, in some editions of a few maps and atlases the term Persian was omitted, leaving only “The Gulf” (e.g., The , p. 39), while the historical term Persian Gulf mostly remained intact, as in the  (p. 77;

    NAME OF A CAIRO STREET PERSIAN GULF. fig. 7).

  5. .
  6.  
  7.  
  8.  Gerard Mercator  (۱۵۴۱) via harvard.edu
  9.  Gerard Mercator  (۱۵۶۹) via wilhelmkruecken.de
  10.  Abraham Ortelius  (۱۵۷۰) via cartographicarts.com
  11.  Republic of Turkey Ministry of Culture and Tourism  www.kultur.gov.tr
  12.  United Nations Group of Experts on Geographical Names  (April 2006).
  13.  ,Documents on the Persian Gulf’s name : the eternal heritage of ancient time Author: Ajam, Muḥammad. retrieved 24 Feb. 2012.
  14.  ,Conspiracy to change a heritage name: “The Persian Gulf”2002 by M.Ajam, retrieved 24 Feb. 2012.
  15.  ,Documents on the Persian Gulf’s name : the eternal heritage of ancient time Author: Ajam, Muḥammad. retrieved 24 Feb. 2012.
  16.  .
  17.   (PDF).
  18.   (PDF).
  19.  Report of the United Nations Group of Experts on Geographical Names on the work of its twenty-third session. Document E/2006/57, Economic and Social Council, United Nations. New York, 2006.
  20.  
  21.  . International Hydrographic Organization. 1953. Retrieved 6 February 2010.
  22.  . CNN. 24 January 2008. Retrieved 22 May 2010.
  23.  
  24.  Spencer, Richard (23 February 2010). . The Daily Telegraph (London). Retrieved 22 May 2010.
  25.  ,IRIB,
  26. .
  27.  ,IRIB,
  1. Arabian documents on the persian gulf:
  2. ‘arab’s documents on the persian gulf
  •  در 
  • فیلم کامل مستنداسناد نام خلیج فارس
  • فیلم مستنداس

The Persian Gulf: Historical, Geographical and Legal Validity of the Name

Issue No. 22
Monday, 29 November 2010 By: United Nations

United Nations*

[Note: In recent years the historic nomenclature ‘Persian Gulf’ has been contested by the Arab countries which at times denote this region as Arabian Gulf. In the light of this, some have settled for an unhistorical non-prefixed ‘Gulf’ to denote the body of water between the Arabian Peninsula and Iran. In the light of the controversy, the 2006 UN report prepared by a panel of experts regarding the nomenclature is reproduced here as an Occasional Paper. Editor, MEI OP.]

/?p=613

Also :

 

فتوای علمای جهادی وهابی به جهاد در سوریه بروید و در همین دنیا با حوریان تونسی

logo

صدور فتوا موسوم به « ازدواج جهادی»  نکاح الجهادی

ادامه مطلب

«ایران و مسئله ایران» کرزن- درخواست ایران برای اصلاح مرزها

images (5)

از جمله شرق‌شناسان و سفرنامه‌نویسانی که در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم دو بار به ایران سفر کرده، جرج ناتانیل کرزن بوده است. وی در سال 1889م برای اولین بار با عنوان خبرنگار به ایران سفر نمود. کرزن درباره علت این سفر چنین می‌نویسد: «هنگامی که راجع به موضوع موردنظر خود [ایران] بررسی بیشتری نمودم به این حقیقت پی بردم که منابع اطلاعاتی ما در باب ایران بسیار ناقص است». غایت سفر وی به ایران تألیف سیاسی محسوب می‌شود. از جمله عوامل این توجه در قرن هجدهم، اتصال مصر و هندوستان از سوی انگلستان بود که شناخت شرق به خصوص ایران اهمیت زیادی پیدا نمود.
بازتاب اندیشه‌های دورة اول سفر وی به ایران در کتاب «ایران و مسئله ایران» که مشتمل بر پژوهش اجمالی در مسایل تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی و اقتصادی ایران می‌باشد، نمود یافته است. کرزن در مقام شرق‌شناس ایران را یکی از مهره‌های شطرنج فرمانروایی انگلستان بر جهان می‌داند. خلیج فارس در نگاه کرزن از نظر حفظ منافع بازرگانی هندوستان و استحکام سلطة انگلستان بر آن و جلوگیری از نفوذ دولت روسیه در این منطقه اهمیت زیادی داشت.
وی که به عنوان آخرین سیاستمدار انگلیسی که متعلق به روح و افکار سیاستمداری قرن هجدهم میلادی بود، شناخته می‌شود در حالی که بیش از چهل سال نداشت در سال 1898 میلادی به عنوان نایب‌السلطنة هندوستان برگزیده شد. وی پس از به دست گرفتن قدرت در هندوستان در تثبیت نفوذ سیاسی و پیشرفت امور اقتصادی حکومت هندوستان در خلیج فارس بسیار کوشید.
وی برای امنیت ایران به خصوص مناطق جنوبی آن از نظر پاس منافع بازرگانی و اقتصادی انگلیس در هندوستان اهمیت ویژه قائل بود. در واقع امنیت ایران و خلیج فارس برای انگلستان به عنوان کلید بازرگانی هندوستان و شاهراه ارتباطی این فرمانروایی به شمار می‌آمد. از این رو کرزن در سال 1282ش/1903م برای بار دوم به بنادر خلیج فارس سفر کرد و در بازدیدی که در این سال به عنوان فرمانفرمای هندوستان از بنادر ایران به عمل آورد با اشاره به بندرعباس، به اهمیت این بندر جهت بازرگانی هند اشاره نمود و چنین گفت: شما در دهانة دریایی هستید که برای هدف‌های بازرگانی انگلیس و هند در آسیا، نقطه مهم و حساس می‌باشد.

روزنامه تایمز لندن در روز شانزدهم نوامبر 1903 میلادی درباره اهمیت خلیج فارس و مسافرت لرد کرزن به این منطقه چنین نوشته است:
خلیج فارس برای تجارت ما اهمیتی مخصوص دارد. خلیج فارس بر اثر اقدامات انگلیس بر روی تمام دنیا گشوده شد. ما دزدان دریایی را از آنجا بیرون کردیم، خرید و فروش غلام و کنیز را منع کردیم،‌ رؤسای بومی بیشتر نقاط خلیج فارس بر اثر همراهی ما به حقوق خود رسیده‌اند، بسیار اقدامات دیگر برای پاس نفوذ و منافع ما لازم است.
دولت انگلستان نیز اعلام داشت ما خلیج فارس را برای بازرگانی تمام جهان امن و آماده کرده‌ایم؛ سراسر جنوب خلیج فارس و جزیره‌های واقع در آن قسمت، جایگاه اعرابی است که شیوخ آنها پیاپی به مقام برقراری پیمان‌هایی بسیار دوستانه با دولت انگلیس برآمده و رؤسای بزرگ سواحل خلیج فارس که از دیرباز با ما رابطة دوستانه دارند، اتحادشان برای ما کمتر از استان‌های هندوستان نیست و ما باید همان‌گونه که به حمایت و حفاظت راجه‌های هندوستان متعهدیم، در حمایت و حفاظت رؤسای بزرگ شیوخ خلیج فارس نیز کوشا باشیم.
در پی انتشار این بیانیه از سوی دولت بریتانیا و موافقت پادشاه انگلستان، لرد کرزن برای نمایش قدرت حکومت انگلستان و هندوستان و بازدید از شیخ‌نشین‌های تحت حمایت و سرکشی نمایندگی‌های سیاسی انگلیس در خلیج فارس، مأمور به مسافرت به این منطقه حساس گردید. از این رو در نوامبر 1903 میلادی کرزن به همراه ناوهای جنگی نیروی دریایی انگلیس در هندوستان به فرماندهی دریادار ویلز به سوی خلیج فارس حرکت نمود.
کرزن ضمن بازدید از همسایگان جنوب ایران، تصمیم به حرکت و بازدید از بنادر ایران، شامل بندرعباس، بندرلنگه و بندربوشهر گرفت؛ چرا که انگلستان در این نواحی به خصوص بندر بوشهر، منافع و تأسیساتی داشت. بدین وسیله این خبر از سوی سر آرتور هاردینگ، وزیرمختار انگلیس در تهران به اطلاع دربار ایران رسید تا مقدمات استقبال و پذیرایی از وی فراهم گردد. در بخشی از نامه هاردینگ چنین آمده است:
«محض احترام دولت اعلیحضرت پادشاه ایران، [لرد کرزن] نمی‌خواهند که در ضمن این مسافرت به خلیج فارس، بنادر عمدة ایران واقعه در شمال این دریا را که در آنجا دولت هندوستان مصالح سیاسی و تجارتی عمده دارد، مستثنی بدارند «در ادامه این نامه از دولت ایران خواسته شده است که» به وسیله بروز احترامات مخصوصه و حسن‌نیات خود نسبت به جناب مستطاب اجل فرمانفرما که نمایندة بزرگ اعلیحضرت پادشاه انگلستان در آسیا می‌باشند، در بوشهر و سایر بنادر ایران که دسته کشتی‌های جنگی وارد می‌شود، روابط دوستی خود را با اعلیحضرت پادشاه انگلستان مشهود سازند.».
در این مسافرت کرزن پس از بازدید بخش‌هایی از خلیج فارس به سوی ایران رهسپار و از سه بندر عباس و لنگه و بوشهر بازدید به عمل آورد.
با ورود ناوهای جنگی انگلیس به بندرعباس فرماندار بنادر جنوب ایران از وی استقبال نمود و سخنانی مبنی بر تبریک ورود فرمانفرما از سوی مظفرالدین‌شاه و خرسندی خاطر شاه از مسافرت او و افتخاری که از این مسافرت نصیب ایران شده است و حسن روابط دوستانة دو کشور و اهمیت خلیج فارس از لحاظ بازرگانی هند و ایران، ایراد نمود.
کرزن پس از بازدید از بندرعباس به قصد نواحی جنوبی خلیج فارس حرکت و در شارجه در سخنانی چنین گفت:
«یکی از مقاصد من در این سفر این است که رؤسا و شیوخ اعراب خلیج فارس بدانند که دولت هند همچنان در حمایت و حفظ آنان مصمم است.» وی در ادامه از اقداماتی که از یک قرن پیش دولت هند و دولت انگلیس برای امنیت خلیج فارس و مبارزه با دزدان دریایی و جلوگیری از برده‌فروشی و خرید و فروش غلام و کنیز در این خلیج نموده، سخن گفت.
کرزن در تاریخ 25 نوامبر 1903 میلادی وارد بندر لنگه گردید. وی در این بندر پس از برگزاری مراسم دیدار در نطقی از روابط دوستانه ایران و انگلیس و لزوم گسترش هر چه بیشتر بازرگانی خلیج فارس سخن گفت:
وی سپس به مقصد بازدید از بوشهر روانه آنجا گردید ولی به علت اختلاف‌نظر در چگونگی ورود و پیشواز از لرد کرزن پس از دوشبانه‌روز که در کشتی خود در آب‌های ساحلی بوشهر به سر برد، از پیاده شدن در بوشهر خودداری کرد و با ناراحتی بندر را ترک و رهسپار هندوستان گردید.

 

درخواست رسمی «نصرت‌‌ُ‌دوله» از «لرد کرزن»:اصلاحات در مرزهای ایران!

سند زیر که به شماره‌ی ۸۴۶ در مجموعه اسناد سیاسی بریتانیا در مورد ایران ثبت شده است، متن‌ درخواست‌ی است که نصرت‌ُدوله فیروز وزیر خارجه دولت وثوق‌ُدوله، در سال ۱۹۱۹ و پس از پایان جنگ نخست جهانی و تشکیل کشورهای جدید، شخصن به «لرد کرزن» وزیر خارجه مقتدر انگلیسی‌ها تسلیم، و به شرح دعاوی ایران در مورد اصلاحات مرزی مطرح پرداخته و خواهان هم‌کاری انگلیسی‌ها درانجام آن شده‌ است. این درخواست‌‌نامه را «لرد کرزن» به «سرپرسی کاکس» وزیرمختار انگلیس در ایران ارجاع داده، اما پیداست که وی با توجه به خیالات دیگری که برای ایران و همسایه‌گان آن در سر داشته، از پی‌گیری و توجه به آن خودداری کرده است.

نکته‌ی جالب در این سند آن‌ست که نصرتُ‌دوله فیروز به رغم بدنامی وآلوده‌دستی درجریان قرارداد استعماری ۱۹۱۹، به بهانه‌ی تامین امنیت و حفظ استقلال کشور، تلاش داشته تا از شرایط عمومی پس از جنگ جهانی استفاده کرده و با توجه به عاملیت بریتانیا در ترسیم مرزهای جدید منطقه، خواستار بازگرداندن برخی سرزمین‌های از دست‌رفته بشود. با نگاه‌ی به مفاد این سند آشکار می‌شود که مطالعه‌ی دقیق‌ی پیرامون این خواسته براساس تامین منافع ملی، با در نظر گرفتن حقوق دیگر همسایه‌گان صورت گرفته است. یکی از مهم‌ترین بخش‌های این درخواست، اصلاحات مرزی در غرب کشور است، که با توجه به سقوط دولت عثمانی، نصرت‌ُ‌دوله ( به استناد این سند وبرخی اسناد دیگر این مجموعه)، انتظار داشته است تا مرزهای کردستان ایران در آن‌سوی شهر سلیمانیه، (در مرکز کردستان عراق امروزی) قرار داده شود. درحاشیه‌ی سند نیز، بحث‌ی در مورد آذربایجان صورت گرفته، که به‌نظر می‌‌رسد دربرنامه‌ی وزارت خارجه‌ی بریتانیا قرار داشته است، اما با الحاق آن به دولت اتحاد جماهیر شوروی، خود‌به‌خود منتفی شده است.

 basra bahrefars

 دعاوی ارضی ایران و اصلاحات مرزی درخواست شدهٰ، مبنی بر دلایل زیر است:

الف. کلیه‌ی این اراضی در گذشته متعلق به ایران بوده و بعدن به‌وسیله‌ی دیگران اشغال شده است.

ب. ملاحظات نظامی و جغرافیایی الحاق مجدد این زمین‌ها را به خاک ایران ایجاب می‌کند.

ج. وضع ایران  و عشایری که در صفحات مرزی سکونت دارند در نظر گرفته شده است.

د. خود مردمان این مناطق بر اثر علایق نژادی و تاریخی، و نیز به علت اشتراک مذهب و زبان و اخلاق و روحیات، قلبن آرزو دارند دوباره به خاک ایران بپیوندند.

اغلب مناطقی که در مجاورت مرزهای کنونی ایران قرار دارند، در گذشته‌ای دور یا نزدیک بخشی از سرزمین ایران را تشکیل می‌داده‌اند و جداشدن آن‌ها از خاک کشور اصلی تنها به علت سوءاستفاده از قدرت امکان‌پذیر شده است. جنگ، تجاوزات مرزی، و وقایعی از این قبیل، به دول همسایه فرصت داده است تا این مناطق را از ایران جدا کنند.

مع‌لوصف، با مسلم بودن این نکته که دولت شاهنشاهی ایران ابدن قصد توسعه‌ی ارضی ندارد و تنها هدف‌ش اصلاح خطوط مرزی و جبران تجاوزات گذشته است، نیز با توجه به این حقیقت که اولیای ایران ابدن در این خیال نیستند خواسته‌ها یا ادعاهایی پیش بکشند که منجر به به تولید اشکال برای دولت‌های دیگر یا خودشان گردد، تصمیم بر این شده است که دعاوی ارضی ایران به ساده‌ترین و محدودترین شکل آن تقلیل یابد و از این جهت است که حکومت شاهنشاهی ایران تحلیل خلاصه‌ای از نظرات خود را به شرح زیر مقتضی می‌داند:

    الف. در غرب کشور دولت ایران آن قسمت از باریکه مرزی را که اغلب چراگاه گوسفندان و احشام ایالات چادرنشین ایرانی است برای خود مطالبه می‌کند. این چادرنشینان در فصول مختلف سال گاهی این طرف و گاهی آن طرف مرز بسر می‌برند. ملحق شدن این نوار ارضی به خاک ایران، مرزهای غربی کشور را تا حدودی به وضع طبیعی آن‌ها، به همان نحو که در زمان‌های سابق بوده، می‌رساند. از آن طرف، تذکر این نکته نیز لازم است که نوار مرزی مزبور از آب‌های جبال ایران مشروب می‌شود و ماهیت زمین و آداب و روحیات ساکنان آن نشان می‌دهد که این منطقه همواره جزئی لاینفک از خاک ایران بوده است. الحاق این باریکه‌ی ارضی به ایران، ضمنن متضمن فایده‌ی دیگری هم هست و آن خاتمه دادن به مناقشاتی است که ممکن است اشکالاتی در روابط ایران و همسایگان‌ش ایجاد کند. نیز به مشاجراتی که معمولن در نتیجه‌ی تجاوزات مرزی ایلات چادرنشین پیش می‌آید، و به عواقب ناشی از این‌گونه تجاوزات، برای همیشه پایان داده خواهد شد.

    ب. در منطقه‌ی شمال کشور، دولت ایران به مطالبه بخش کوچکی از ایروان و ناحیه‌ی نخجوان و زمین‌های مجاور آن تا محل بهم پیوستن رودخانه‌های کر و ارس، به نحوی که سرتاسر منطقه مغان در داخل مرزهای ایران قرار گیرد، قانع است.

اهالی این منطقه تقریبن همگی مسلمان هستند و اشتیاق خود را برای پیوستن مجدد به ایران، بارها ابراز کرده‌اند.

علاوه بر این، تا موقعی‌که این منطقه حساس مرزی به خاک ایران ملحق نشده، مرزهای آذربایجان ایران هیچ‌گونه امنیتی نخواهد داشت و چه بسا که در نتیجه‌ی بروز حوادث احتمالی، که اغلب از کانون‌های واقع در ماوراء ارس سرچشمه می‌گیرد، به خطرات گوناگون دچار گردد.

   ج. از سمت ترکستان مرزهای ایران به همین وضع کنونی یعنی از مصب رودخانه اترک آغاز شد و در امتداد همین رود ادامه خواهد یافت. به این ترتیب، قسمت‌هایی  از خاک ترکمنستان که در گذشته به تدریج از خاک ایران جدا و به قلمرو ارضی روسیه تزاری ملحق شده است، دوباره به ایالات استرآباد (گرگان) و خراسان منضم خواهد شد. این خط مرزی پس از پیمودن مسیری که در امتداد بخشی از رودخانه اترک قرار دارد تقریبن به طور مستقیم به سمت مرو پیش خواهد رفت و چنان از حومه این شهر رد خواهد شد که خود شهر در درون سرزمین ایران قرار گیرد. سپس در امتداد مسیری که موازی رودخانه مرغاب است تا مرز شمالی افغانستان ادامه خواهد یافت. ملحق شدن این ناحیه به خاک ایران، مشکلاتی را که ایالت خراسان به علت نداشتن آب کافی همیشه با آن روبرو بوده یکباره حل خواهد کرد و در همان حال این ایالت بزرگ ایران را از تاخت و تاز دائمی ترکمانان مصون خواهد داشت.

اهالی این منطقه که قرن‌های متمادی جزء سکنه ایران بوده‌اند آرزوی باطنی خود را که پیوستن مجدد به خاک مادر وطن باشد هرگز مخفی نکرده‌اند.

    د. در بخش شرقی خراسان تغییرات عمده در مرزهای خاوری ایران صورت نگرفته است جز این‌که خطوط سرحدی میان ایران و افغانستان تاکنون با دقت کامل تعیین نشده و میله‌ها و سایر علائم مرزی هنوز نصب نگردیده است. اما همین غفلت جزئی به افغان‌ها اجازه داده است نسبت به خاک ایران مرتکب تجاوزات کوچک مرزی گردند. از این‌رو، دولت ایران مصلحت طرفین را در این تشخیص می‌دهد که کمیسیونی برای تعیین خطوط مرزی میان ایران و افغانستان تشکیل گردد. اعضای این کمیسیون به‌طبع باید از مناطق سرحدی میان دو کشور دیدن کنند و پس از نصب میله‌ها و سنگ‌چین‌های لازم، با حضور خود افغان‌ها، خطوط دقیق مرزی میان دو کشور را تعیین کنند و به تجاوزات نامشروعی که در گذشته نسبت به خاک ایران صورت گرفته است پایان بخشند.

    ه. نسبت به ایالت سیستان، خط مرزی کنونی که در سال ۱۹۰۴ کشیده شده، مبنی بر هیچ‌گونه دلیل یا اساسی منطقی نیست. به حقیقت زمین‌های واقع در آن سوی رودخانه هیرمند، تا پیش از این تاریخ (۱۹۰۴) تحت تملک رسمی ایران بوده است ولی از آن تاریخ به بعد، از ایران مجزا و به افغانستان واگذار شده است. از این جهت، اقتضای حق و عدالت همین است که رودخانه هیرمند تا بند کمال‌خان مرز رسمی میان ایران و افغانستان شناخته شود و از بند کمال‌خان به آن‌طرف، مرز دو کشور به خط مستقیم تا کوه ملک‌سیاه ادامه یابد.

با توجه به نکات بالا و نیز با در نظر گرفتن این موضوع که نسبت به تقسیم آب‌های هیرمند هنوز هیچ‌گونه توافق قطعی میان ایران و افغانستان صورت نگرفته، همین کمبود آب در فصل تابستان قسمت اعظم ایالت سیستان را به دشت‌ها و زمین‌های لم‌یزرع تبدیل می‌کند در حالی‌که لازمه حق و انصاف همین است که آب‌های رودخانه هیرمند به‌سویه میان ایران و افغانستان تقسیم شود و به این معنی که نیمی از این آب‌ها خاک سیستان و نیمی دیگر اراضی افغانستان را مشروب کند.

حکومت ایران برای رساندن مرزهای ایالت سیستان به حدود طبیعی آن، و استرداد زمین‌هایی که در جریان آخرین مرزگزاری میان دو کشور (ایران و افغانستان) از دست رفته است، و بطور کلی برای پایان بخشیدن به مشکلات‌ی که همیشه در مورد تقسیم آب‌های هیرمند میان دو کشور پیش آمده است، این راه‌حل را ضرور و اجتناب‌ناپذیر می‌داند که مرز ایران و افغانستان در این ایالت در فاصله بند سیستان و بند کمال‌خان همان رودخانه هیرمند باشد و از بند کمال‌خان به بعد، در امتداد خطی مستقیم، به کوه ملک‌سیاه ختم گردد. تذکر این نکته لازم است که حتی در این صورت هم باز قسمتی وسیع از خاک ایران که قبل از آخرین مرزگزاری میان دو کشور جزء ایالت سیستان و بنابراین در تملک ایران بوده است، کماکان در دست افغان‌ها باقی خواهد ماند.

با توجه به نکات و مطالب مذکور در فوق، خطوط مرزی جدید ایران باید به نحو زیر ترسیم گردد:

الف- مرز جدید ایران در غرب

خط مرزی جدید در امتداد قلل کهنه‌ریگ تا دره رودخانه نفت کشیده شود و پس از قطع رودخانه مزبور در طول ارتفاعاتی که نزدیکترین فاصله را با کوهستان‌های باغچه (واقع در دشت دارخرما) دارد ادامه یابد و سپس در امتداد خط راس همین جبال از غرب کوه‌های باغچه بگذرد و پس از عبور از ضلع غربی تنگ شفیع‌خان به رودخانه الوند برسد. خط مرزی مزبور سپس در ناحیه ی شرقی حاتم میل (گردنه حاتم) و در امتداد خطی مستقیم از سمت راست رودخانه الوند تا نقطه مِله‌مردآزما (گردنه مردآزما) و قلل کوه‌های قطور و آق‌داغ و تپه‌های قشقاسیرانی و تنگ قوناقون ادامه خواهد یافت. آن‌گاه  مسیر خود را عوض کرده و به سوی رودخانه سیروان فرود خواهد آمد. از آن‌جا مسیر همین رودخانه را تعقیب خواهد کرد تا این‌که به اواسط آن ( که نقطه‌ای است میان قصبه میدان وقالای تبیزان) برسد. در این‌جا رودخانه سیران را قطع کرده و به مرز کردستان خواهد رسید. سپس از غرب قصبات شمیران، طویله، بیاره، حلبچه، خواهد گذشت و همه این مناطق (واقع در درون مرزهای جدید) به ایران واگذار خواهد شد.

به این ترتیب، خط مرزی جدید ازقالای تبیزان متوجه کوه سگرمه‌داغ خواهد شد و پس از گذشت از قله‌ی آن، خط تقسیم آب‌های این کوه را دنبال خواهد کرد به نحوی که شهرهای سلیمانیه، گوی سنجق، نوچاه، برادوست، و بالاخره قصبه اباقه، مجددن به خاک ایران ملحق گردد. سپس در امتداد مسیری که از خطالراس کوه مزبور (سگرمه داغ) می‌گذرد، به کوه شوان خواهدد رسید و پس از گذشتن از آن به نحوی که گوی سنجق در سمت شرق و اربیل در سمت غربش قرار گیرد به کوه سفنداغ خواهد رسید و از آن‌جا به بعد مسیر رودخانه داراب را تا محلی که این رودخانه به زاب‌علیا می‌پیوندد تعقیب خواهد کرد. خط مرزی جدید چند فرسخ دورتر، در راستای شمال، به خط‌‌‌راس کوه برات‌داغ می‌رسد و پس از طی درازای آن در امتداد کوه‌های سورداغ (کوه سرخ) و پریس داغ، به سمت مسیری که در شمال غرب این کوه‌هاست منحرف می‌شود و پس از عبور از کوه کوکی به قله کوکوبلند می‌رسد. از این‌جا به بعد در راستائی که از کوه چوخ‌داغ می‌گذرد و سلخانه را درون خاک‌های ایران قرار می‌دهد، به قله‌کوه‌ قالای‌دیزه (قلعه سیاه) خواهد رسید و پس از عبور از دشت‌های محمودیه و سارا (سرا) که هر دو جزء خاک ایران می‌شوند در جوار منطقه اوانجیق به علامت مرزی شمال ۱۲۳ (واقع در راستای مرز کنونی) وصل خواهد شد. از این نقطه به بعد، تا کوه آرارات، هیچ‌گونه تغییری در خط مرزی داده نخواهد شد.

ب- خط مرزی جدید میان ایران و قفقاز

این خط از آرارات بزرگ شروع شده و از خط‌‌الراس کوهستان‌های مرزی چنان رد خواهد شد که ناحیه شارور در آن‌سوی مرز ایران قرار گیرد. سپس در امتداد قله‌کوه‌های دارالاگوز (آلاگوزتنگ) و قراباغ پیش خواهد رفت به نحوی که سرتاسر حوضه ارس منضم به خاک ایران گردد.

خط مرزی جدید سپس از دهکده آفتالو که آغازه دشت مقابل است به خط مستقیم متوجه دهکده قراقویون (میش سیاه) خواهد شد که در ملتقای رودخانه‌های کر و ارس قرار دارد و امتداد این رودخانه را تا مصب آن در دریای خزر دنبال خواهد کرد.

ج- مرز جدید میان ایران و ترکستان

خط مرزی جدید چیزی جز همان بستر واقعی رودخانه اترک نیست که از سرچشمه این رود آغاز می‌شود و در امتداد مرز کنونی تا کوه دو شاخ پیش می‌رود. سپس دهکده فیروزه را دور زده به خط مستقیم به ناحیه بایرام علی می‌رسد به نحوی که شهر مرو در داخل خاک ایران قرار می‌گیرد و از آن‌جا در امتداد رودخانه مرغاب به مرز افغانستان می‌رسد.

قطع نظر از لزوم اصلاحات مرزی در این قسمت از سرحدات خراسان و ترکستان، حکومت ایران جلب توجه مقامات بریتانیا را به این موضوع لازم می‌داند که روس‌ها در گذشته مقاوله‌نامه‌هایی برای تقسیم آب‌های مرزی به ایران تحمیل کرده‌اند که منشاء اشکالات عمده برای اهالی مرزنشین این منطقه شده است. از این‌جهت دولت ایران امیدوار است مقاوله نامه‌های مزبور مورد تجدید نظر قرار گیرد و ترتیبی داده شود که مسائل ناشی از آن‌ها به نحوی عادلانه گردد.

 

پیوست یادداشت شماره۸۴۶:

الف- آذربایجان قفقاز در محدوده‌ای که هیئت نمایندگی آن کشور در عرض حال رسمی خود به کنفرانس صلح پاریس ( و در نقشه‌های ضمیمه این یادداشت) نشان داده، برای همیشه از قلمرو ارضی روسیه جدا می‌شود.

ب- جمهوری آذربایجان که از ۲۸ می ۱۹۱۸ به‌وجود آمده است به عنوان دولت‌ی آزاد، مستقل، و دموکراتیک که پایتخت‌ش بادکوبه است به رسمیت شناخته خواهد شد. جمهوری جدید، رئیس جمهوری که منتخب مردم است، و پارلمانی که طبق قانون اساسی کشور (مصوب مجلس موسسان) بوجود آمده است، خواهد داشت. اعضای پارلمان آذربایجان را خود مردم آذربایجان در انتخابات عمومی تعیین خوهند کرد و حکومت کنونی آن کشور در صدد است به محض خاتمه انتخابات مجلس را افتتاح کند.

ج- جمهوری دموکراتیک آذربایجان با همسایه بلافصل خود کشور شاهنشاهی ایران پیوندهای نزدیک سیاسی و اقتصادی برقرار خواهد کرد و این پیوندها در چهارچوب کنفدراسیون‌ی خواهد بود که شکل و شالوده آن، و نیز وسایل تحقق یافتن‌ش، پس از بحث و تبادل نظر میان حکومت‌های ایران و آذربایجان تعیین خواهد شد. توافق‌نامه حاصل میان طرفین (در این زمینه) باید به تصویب پارلمان هر دو کشور برسد. ولی جمهوری دموکراتیک آذربایجان از هم‌اکنون اعلام می‌دارد که روابط خارجی دولتین یکی خواهد شد و وزارت خارجه واحدی سیاست خارجی هر دو کشور را اداره خواهد کرد.

د- جمهوری آذربایجان برای تحقق بخشیدن به اهدافی که در بندهای۱ و ۲ این بیانیه تشریح شده است- اعلام رسمیت کشور جدید، حفظ استقلال این کشور، و تضمین تمامیت ارضی‌اش در مقابل هر نوع تجاوزی که ممکن است صورت گیرد- و نیز برای توسعه نیروهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، و نظامی کشورنوبنیان، کمک و همکاری بریتانیای کبیر را، به همان نحو که در دسترس ایران قرار گرفته، صمیمانه خواستار است.

توضیح متمم- نکات چهارگانه فوق ارتباط نزدیک به هم دارند و لازم است که از طرف هیئت نمایندگی آذربایجان به اطلاع مقامات صلاحیت‌دار برسند.

…… این سند به ترجمه‌ی دکتر جواد شیخ‌الاسلامی در کتاب‌ی شامل «اسناد محرمانه وزارت خارجه‌ی بریتانیا» به چاپ رسیده است.
نام خلیج فارس در قراردادها و معاهدات منطقه‌ای و بین‌المللی

/?p=834

روز ملی خلیج فارس چرا و چگونه شکل گرفت؟ پیشینه

/?p=580

 

دیرینگی مناسبات اقتصادی هند با جزایر وسواحل خلیج فارس



دیرینگی مناسبات اقتصادی هند با جزایر وسواحل خلیج فارس
ایران وایرانیان چه از طریق بنادر و سواحل خلیج فارس و چه به وسیله راههای زمینی از زمان های بسیار دور با ساکنان شبه قاره هند ارتباط داشته اند. این امر از یک طرف ناشی از ضرورت و نیازهای اقتصادی و از طرف دیگر اشتراک فرهنگی و تاریخی دو ملت بوده است. بسیاری از ساکنان و اقوام شبه قاره به ایران مهاجرت کرده واسکان دائمی یافته بودند. برخی در سپاه عصر ساسانی استخدام و برخی نیز به کارهای کشاورزی، امور کشتیرانی وغیر آن مشغول بودند. از جمله این اقوام می توان به « زط »، « مید »، « سیابجه »، « اساوره »،« احامره »،« بیاسره » و « تکاتره » اشاره کرد.

با توجه به انسداد مرزهای جغرافیای شبه قاره و یا صعب العبور بودن آن در شمال و شمالغرب، مراودات و مناسبات ساکنان شبه قاره با ایران و بین النهرین از اهمیت و ضرورت بسیار زیادی برخوردار بود. گرچه راههای زمینی و دریایی هر دو از اهمیت زیادی برخوردار بوده و هند را با دنیای متمدن آن روز متصل می ساختند، ولی از آنجا که امنیت راههای زمینی کمتر و راهزنان مزاحمت های فراوان ایجاد می کردند واز طرف دیگر ناوگان دریایی قدرت حمل کالا و مسافر بیشتری را داشته و امنیت راهها نیز بهتر تامین می گردید، رفت وآمد ساکنان شبه قاره با بنادر و سواحل خلیج فارس که مرکز ثقل تجارت دنیای آن روز به شمار می آمد از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بود. در واقع مبادلات اقتصادی و مناسبات فکری و فرهنگی شبه قاره با مراکز تجاری و فرهنگی ایران و بین النهرین از طریق خلیج فارس تحقق می یافت.

دیرینگی مناسبات اقتصادی هند با جزایر وسواحل خلیج فارس

مناسبات بازرگانی بین هند و سواحل وجزایر خلیج فارس سابقه‌ای بسیار دیرینه ‌دارد. سلیمان پادشاه، طلا، نقره، عاج، میمون و طاووس از هند تهیه می‌کرد. بطالسه در کرانه‌ی دریای سرخ ، بندرهایی بنا نهاده بودند تا بتوانند بیشتر از کالاهای هندی بهره برند. سلوکیان نیز به همین نیت در خلیج فارس بندرگاه هایی احداث نموده بودند. یونانیان نیز از سواحل مالابار، برنج، زنجبیل و دارچین تهیه می‌کردند. ( 8/ 1347: صص70-69؛ 2/ 1406:ص 95 ) ایرانیان و رومیان نیز در کار تجارت با هند بودند و به این منظور در سواحل خلیج فارس بنادری بنا نهاده بودند که از جمله می‌توان به بندر «ابله»(Obollah) اشاره کرد که در قرن‌های پنج و شش میلادی دریانوردان هندی در نواحی اطراف آن رفت و آمد داشته‌اند. ( 8/1373: صص69-70 و 2/ 1406ه.ق:ص 95 )

قبل از ظهور اسلام، روابط اقتصادی با هند و دیگر سرزمین‌های آن از چنان اهمیتی برخوردار بود که رقابت شدیدی بین ایران و روم بر سر آن درگرفت. ایران و روم توانسته بودند تا حدود زیادی بازارهای اقیانوس هند و شرق مدیترانه را از دست اعراب خارج سازند، ولی اکنون بر سر تصاحب آن به مرز درگیری رسیده بودند. در سال 525 م. حبشه به تحریک روم، یمن را که در دهانه ی دریای سرخ قرار داشت، تصرف کرد. هدف رومیان از این کار دست رسی مستقیم به اقیانوس هند و بازارهای ‌آسیایی بود. ایران که خلیج فارس را در اختیار کامل داشت و بنادری را در سواحل آن تا مکران تأسیس کرده بود، با تصرف مصر و سوریه در سال 616م. سعی در توسعه ی اهداف و منافع اقتصادی خود داشت. با تصرف مصر در سال 626 م. توسط رومیان، ضربه مهلکی به ایران وارد شد. به این ترتب نزاع سیاسی ـ نظامی ایران و روم با رقابت‌های شدید اقتصادی و بازرگانی توأم گشت که نتیجه ی آن تضعیف هر دو کشور و بهره‌‌برداری اعراب از ضعف آن ها بود.( 23/ 1994:p. 2)

اعراب هم از نظر جغرافیایی امتیازات زیادی داشتند. بحرین، عمان، حضرموت، یمن و حجاز در کنار دریای سرخ و خلیج فارس قرار گرفته‌اند و به صورت طبیعی در محلی قرار دارند که ضرورت پرداختن به تجارت دریایی یکی از اولویت‌های آن است ، علاوه بر آن اعراب، دارای موقعیت مناسبی جهت انتقال کالا به نواحی دیگر از جمله اروپا بودند. کشتی ها ‌پس ازحرکت از سواحل هند به بنادر یمن می رسیدند و از آن جا کالاهایشان، با شتر حمل می شد و از طریق دریای مدیترانه به اروپا منتقل می‌گردید.(28/ 1933: p.281 & 26/ 1999: p. 227) زیر بود:

1) بازرگانان ابتدا از مصر و سوریه از طریق جاده های زمینی در سواحل شرقی دریای سرخ به یمن می آمدند. از آن جا سوار کشتی شده، برخی به افریقا و برخی دیگر به حضرموت، عمان ، بحرین و عراق و از آن جا به سواحل ایران در خلیج فارس می رفتند. از طریق ایران، بازرگانان به بندر تیز در مکران یا بندر دیبل در سند و یا به نواحی دورتر تا خمبایات (کمبایات) وکاتیاوار پیش می‌رفتند. از آن جا از طریق دریا به کالیکوت یا کیپ کومورین(Cape Comorin)و از آن جا به کرومندل(Coromandal)، و پس از توقف در چند بندر در خلیج بنگال به برمه و مالایا و چین می رسیدند و هنگام بازگشت نیز همین مسیر را طی می کردند. (36/ 1937:p 172) یکی از مشکلات این راه، گذشتن از قلمرو میدها و دیگر اقوام راهزن در سند بود. دزدان دریایی نیز در این منطقه قدرت زیادی داشتند و دامنه ی نفوذ شان تا دجله می رسید. برای دفاع در برابر آن ها کشتی‌های بازرگانی مجبور بودند دریانوردانی که آزمودگی لازم برای مقابله با آنان را داشتند، با خود ببرند. ( 9/1338ه.ش:ص95 و 10/ 1350ه.ش: ج1،صص 305-304) در هر صورت مسافرت به سند متضمن پذیرش خطرهای فراوان و رنج های بسیار بود.( 16/ 1361ه.ش: ج2،ص 700)

2) راه دوم کوتاه تر و امن‌تر بود. بازرگانان می‌توانستند از طریق بنادر و جزایر و لنگرگاههایی در خلیج فارس به صورت مستقیم از میان دریای هند به کولِم مِلی در مالابار بروند. بیشتر کشتی‌های تجاری، این راه را بر می‌گزیدند؛ به خصوص کشتی هایی که عازم چین بودند. از کولم ملی این راه با راه اول یکی می‌شد. پس از سواحل مالابار، کشتی‌ها می‌توانستند ضمن توقف یا داد و ستد با ساکنان جزایری چون مالدیو و سراندیب به راه خود ادامه دهند. برخی از کشتی‌ها نیز پس از مالابار به جاوه یا سوماترا می‌رفتند، ولی بیشتر هدف نهایی کشتی‌ها، بندر کانتون در چین بود.( 9/1338ه.ش:صص 96-95 و 6/1410ه.ق:ص 10) میزان مسافت بسیاری از این راه ها در کتب جغرافیایی ذکر شده است. (3/1371ه.ش:صص 47-46 و 15/ 1973م: صص21-14) ولی بسیاری از اسامی و اماکن جغرافیایی قابل انطباق با اماکن واسامی شهرها و نواحی امروزی نیستند و نمی‌توان محل دقیق آن ها را تعیین نمود.

3) راههای دیگری از جمله ی راههای زمینی بین ایران و هند و یا ایران و چین وجودداشت که البته راه ارتباطی چین، همان راه معروف ابریشم بود که دارای اهمیت بسیار زیادی بود. برخی از سیاحان و تجار از راهی که ازراه ابریشم منشعب می گشت وازطریق آسیا ی مرکزی و یا از طریق کابل و غزنین به نواحی شمال غربی هند و سند می‌رفتند. تعداد زیادی از تجار مسلمان در شهرهای این منطقه ساکن، (28/1933: p.290)و بسیاری ازکاروان‌های تجاری در حال عبور و مرور از ملتان به خراسان بودند. )ِِ 19: Sp.12)

ضرورت مناسبات اقتصادی هند با جزایروسواحل خلیج فارس

هند به علت دارا بودن انواع و اقسام محصولات و کالاها مورد توجه تجار و بازرگانان از نواحی مختلف دنیای آن روز بود. از هند کالاهایی چون چوب ساج ـ که برای کشتی‌سازی اهمیت فوق العاده‌ای داشت ـ کافور، مشک، پارچه های ابریشمی و کتان، ادویه، فلفل، عود، عنبر، مروارید، یاقوت، الماس، مرجان، دارو، انواع جانوران چون فیل، طاووس، طوطی، مصنوعات ساخته شده از عاج، سنگ های قیمتی، مواد غذایی، عطریات، نارگیل، کنف، بلور، چوب بید، چوب آبنوس، میخک، جوز هندی، چوب صندل، چوب های خوشبو، ورق سرب، عصای خیزران، کفش، ظروف سفالی، ظروف چینی، نیزه به خصوص از بندر بروچ (بروص) و کُندُر وارد می گردید و کالاهایی چون لباس، زُمرّد مصری، مرجان و دیگر سنگ های قیمتی، ابریشم و خز، شمشیر بیزانسی، گلاب ایرانی، اسب عربی و خرما به هند و دیگر نواحی شرقی آسیا صادر می شد. ( ابن خردادبه، 1371ه.ش،صص 64-63 ؛ مقدسی، 1361ه.ش، ج2،ص 700، حورانی، 1338ه.ش، صص99 و121، سیرافی، 1381ه.ش،صص 66، 108 وص 133 ؛ مبارکبوری، 1973م.صص42-31 و Nadvi,April1933,pp. 292-293)

با توجه به اهمیت و منافع اقتصادی ارتباط با هند و چین و نقش واسطه‌ای اعراب و مسلمانان جهت انتقال کالا به اروپا، امنیت راه های اقتصادی و تجاری ، اهمیت و ضرورت زیادی داشت . هنگامی که مسلمانان ، سند را به تصرف خود درآوردند، تنها از این ناحیه که در مقایسه با نواحی دیگر شبه قاره ی هند، اهمیت اقتصادی زیادی نداشت، سالانه دست کم یک میلیون درهم مالیات به دربار خلافت ارسال می شد.( ابن خردادبه، 1371ه.ش،ص 43 ) این در حالی بود که بسیاری از مبالغ جمع آوری شده یا در همان منطقه هزینه، و یا به مخارج حکومت محلی اختصاص داده می‌شد.

مسلمانان به امنیت راه های تجاری و بازرگانی اهمیت زیادی می‌دادند. منافع اقتصادی ناشی از بازرگانی در این راه ها برای مسلمانان دارای اهمیت حیاتی بود. پس از آن که مسلمانان، ایران و برخی نواحی اطراف آن را به تصرف خود درآوردند، بر بسیاری از راه های تجاری دست یافتند و سعی کردند با تصرف گلوگاه ها و مناطق مهم و سرکوب راهزنان، امنیت راه های اقتصادی را برقرار کنند. بسیاری از افراد از طرف خلفا و وزرای آنان مأموریت یافتند تا اطلاعات مربوط به مسافت راه ها، محصولات شهرها و دیگر ویژگی‌های طبیعی، انسانی و اقتصادی آن ها را جمع‌آوری کنند که در کتب مسالک و ممالک مسطور و موجود است.

حمله مسلمانان به سند را شاید بتوان ناشی از یک ضرورت اقتصادی دانست و یا حداقل بهانه ی آغاز جنگ، اقتصادی بود. مسلمانان باتصرف مکران و بلوچستان بر برخی از بنادر و مراکز تجاری چون تیز دست یافتند، اما هنوز اطمینان کافی برای امنیت راه ها و منافع اقتصادی مسلمانان وجود نداشت. اتباع قبایلی چون «مید»‌و «زط» ایجاد مزاحمت می کردند. سید سلیمان ندوی که بسیاری از حوادث و وقایعی را که منجر به فتح سند و برخی دیگر از نواحی هند گردید، از منظر مذهبی و برای اهداف و مقاصد معنوی می بیند، بر این باور است که نخستین لشکرکشی‌های مسلمانان به تانه، بروچ و دیبل بنا به ضرورت های اقتصادی صورت گرفته است.( (Nadvi, April 1937, p. 174

شاید بتوان گفت که سخت گیری بیش از حد حجاج بن یوسف ثقفی و اصرار وی جهت حمله به سند و تلاشش جهت اقناع خلیفه ی اموی، ناشی از مطامع اقتصادی وی بوده است. ( Lari,1994,pp. 21-22) در نتیجه ی حمله به یک کشتی که البته هدایایی نیز برای خلیفه از جانب حاکم سراندیب حمل می کرد، امنیت راه ها به طور کلی مختل گردید و هیچ گونه تضمینی برای تدوام مراودات اقتصادی باقی نماند و حاکم سند اعلام کرد که قادر به جلوگیری از اقدامات دزدان و راهزنان دریایی به خصوص قبایل «مید» و «زط» نیست. بندر دیبل که نخستین شهری بود که از سوی مسلمانان در دوره ی حجاج مورد حمله قرار گرفت و دارای اهمیت اقتصادی و بازرگانی زیادی در سند و بلکه غرب هند بود، می‌تواند تا حدودی اهداف اقتصادی را که در پس پشت این حمله نهفته بود، آشکار سازد.

ادامه مطلب

بی شرفی فرهنگی !!

184456

یوسف عزیزی بنی طوروف که در موسسات مطالعاتی عربی فعال است و حقوق بسیار خوبی هم می گیرد یکی از کسانی است که ابزار دست عده ای ضد ایرانی قرار گرفته است وی در مقاله اخیر خود در العربیه وابسته به سلطنت طلبان عربستان سعودی (گروه وهابی محافظه کار سنتی سعودی) (وهابی جهادی به القاعده می گویند) وی مدعی شده که :

ادامه مطلب