اصالت قوم یا انقراض نسل
پارسی ها حدود ۰٫۰۰۶ از کل جمعیت هند، یعنی تنها ۶۹ هزار نفر از جمعیت بیش از یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون نفری این کشور را شامل می شوند. نرخ سواد پارسی ها از همه اجتماعات هند بیشتر است. در حالی که نرخ باسوادی عمومی در هند ۶۴٫۸ درصد است، ۹۷٫۹ درصد از پارسی ها باسواد هستند. نرخ شهرنشینی پارسی ها نیز تفاوت چشمگیری با سایر مردم هند دارند. حدود ۹۶ درصد از پارسی ها در شهرها زندگی می کنند در حالی که این آمار برای جامعه هند حدود ۳۰ درصد است.
بیشترین تعداد پارسیان هند در بمبئی ساکن هستند. جمعیت ۵۰-۴۰ هزار نفری پارسیان بمبئی بیشتر از پارسیان هر جای دنیاست. این شهر ۵۰ آتشکده دارد. در پونا ۱۲-۱۰ هزار پارسی زندگی می کنند و دهلی تنها حدود ۷۵۰ پارسی دارد.
داده های آخرین سرشماری هند در سال ۲۰۱۱ در این باره دسترس نیست. اما بر اساس آمارهای سرشماری ۲۰۰۱، در حالی که جمعیت هند شاهد ۲۱ درصد رشد بوده، تعداد پارسیان از سال ۱۹۴۱ رو به کاهش گذاشته است. از آن زمان تا کنون، هر دهه حدود ۱۲ نفر از تعداد پارسیان کم می شود.
رییس انجمن پارسیان دهلی، دقت آمارهایی که درباره پارسیان وجود دارد را زیر سووال می برد و می گوید: “در هند هر ۱۰ سال یکبار آمارگیری انجام می شود اما اصلا دقیق نیست. آخرین باری که برای آمارگیری آمدند به ساختمان های دیگر رفتند ولی به خانه ما نیامدند. فکر نمی کنم هیچکس آمار درستی داشته باشد چون پارسی ها مدام در حال تغییر مکان هستند.”
اوکلند، تورنتو، هیوستون و لندن بیشترین مهاجران پارسی را پذیرفته اند. یزد کاپادیا تعداد کل پارسیان دنیا را ۱۵۰ یا حداکثر ۲۰۰ هزار نفر می داند و می افزاید: “تنها یک چیز معلوم است؛ اینکه هر ماه، تعداد پارسی های که می میرند از آنها که بدنیا می آیند بیشتر است.”
به گفته رییس انجمن پارسیان دهلی، این مشکل در دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ تشخیص داده شده اما اقدامی برای حل آن صورت نگرفته است. او می گوید: “همه نگران هستند اما کسی کاری انجام نمی دهد.”
کاپادیا می افزاید: “انجمن پارسی های هر شهر برای آن شهر تصمیم می گیرد. متاسفانه پول زیادی که این انجمن ها، بخصوص در بمبئی در اختیار دارند، مورد استفاده قرار نمی گیرد. موبدان پارسی از نظر اقتصادی ضعیف هستند و در عمل، مسایل حل نمی شوند.”
در طول حدود ۱۴۰۰ سالی که از حضور پارسیان در هند می گذرد، افراد کمی به این دین درآمده اند. یکی از دلایل آن، نبود توصیه ای مبنی بر تبلیغ برای این دین است. بر خلاف اسلام که فرزند والدین مسلمان را از بدو تولد مسلمان می داند، زرتشتی شدن بر مبنای شناخت و انتخاب افراد است. یعنی پس از رسیدن به رشد عقلی باید تحقیق کرد و این دین را برگزید.
منابع تاریخی حکایت از آن دارد که موبدان پارسی در مقابل پذیرش افراد غیرزرتشتی در این دین مقاومت می کرده اند. در مقابل آنها، منابع ایرانی از جمله روایت کاووس مهیار (۱۵۹۹) تاکید کرده اند که حتی غیرزرتشتیانی که مرده هایشان را دفن می کنند نیز اگر ثابت قدم باشند می توانند زرتشتی شوند. (Mclntyre:9).
همچنین زرتشت هیچ اصراری بر محدود کردن آموزه هایش به کسانی که پدر و مادر زرتشتی داشته اند ندارد. به این دلیل ساده که قبل از زرتشت، والدین هیچکس زرتشتی نبوده است (Mclntyre:3).
به این ترتیب، جامعه پارسی ها که بالاترین نرخ سواد و جمعیت زن به مرد را در میان اجتماعات کشور هند دارد، رو به انقراض است. بنظر می رسد دولت هند بیش از خود پارسی ها برای کاهش جمعیت آنها نگران باشد چون وزارت امور اقلیت های هند ماه گذشته میلادی (سپتامبر) برنامه ای بنام “جیوپارسی” (Jiyo Parsi) را برای سرشماری و کمک به افزایش جمعیت آنها آغاز کرد. این برنامه از سوی بنیاد پرزرو و با حمایت انجمن (Panchayat) محلی پارسیان بمبئی و برخی دیگر از سازمان های پا
از سازمان های پارسی به اجرا درمی آید.
کی رحمان خان، وزیر امور اقلیت های هند در مراسم آغاز این برنامه گفت: “نباید اجازه دهیم جامعه پارسیان از بین برود. این اقدام کوچکی برای جبران خدماتی است که پارسیان برای جامعه هند انجام داده اند.”
اکنون نرخ کلی زاد و ولد پارسیان به کمتر از یک رسیده است، یعنی هر زن پارسی بطور متوسط ۰٫۸ بچه دارد. به همین دلیل بیشتر جمعیت پارسیان میانسال و کهنسال شده اند. حدود ۳۱ درصد از آنان بیش از ۶۰ سال سن دارند و بیش از ۳۰ درصد از پارسیان هرگز ازدواج نکرده اند. “زینوبیا مادان”، مدیر برنامه جیوپارسی گفته بود که ذهنیت پارسیان باید به سمت داشتن ۳-۲ فرزند تغییر کند تا نسل آنها پایدار بماند.
بر اساس این آمار که ۹۷ درصد از زنان پارسی هند باسواد هستند، ۴۲ درصد از آنها دبیرستان یا کالج را به پایان رسانده اند و ۲۹ درصد شغل پردرآمدی دارند، کاپادیا معتقد است که پیدا کردن همسر تحصیلکرده، به ویژه در جامعه محدود پارسی ها برای دختران دشوار شده است.
برنامه جیوپارسی، یکصد میلیون روپیه را در چهار سال برای جبران کاهش جمعیت پارسیان اختصاص می دهد. ارایه خدمات مشاوره به جوانان و کمک به باروری پارسیانی که در سنین بالا ازدواج می کنند از جمله برنامه های پیش بینی شده است. این برنامه، ابتدا در شهرهای بمبئی، دهلی و ایالت گجرات به اجرا درمی آید.
تحقیقاتی که از سوی کمیسیون ملی امور اقلیت های هند، بنیاد پرزر و موسسه علوم اجتماعی تاتا به انجام رسیده نشان می دهد که دلایل متعددی بر کاهش تعداد پارسیان تاثیرگذار بوده است. ازدواج دیرهنگام، ازدواج نکردن، کاهش زاد و ولد، مهاجرت و ازدواج خارج از این اجتماع از جمله دلایل کاهش جمعیت پارسیان هند است.
بر خلاف اینکه پارسی ها تاکید دارند با ازدواج درون گروهی اصالت خود را حفظ کنند، آزمایش های ژنتیکی نتایج مختلفی درباره وضعیت ژنتیکی آنها داشته است. بعضی آزمایش ها آنها را به اجداد ایرانی شان و برخی دیگر به مردم گجرات هند نزدیک تر می داند چون پارسیانی که به هند مهاجرت کرده اند بیشتر مرد بوده و با زنان محلی ازدواج کرده اند.
در بیش از یک هزار سال گذشته، قوم مهاجر زرتشتیان بر قومیت خود تاکید زیادی داشته است. بیشتر پارسیان، بدور از آتشکده ها و موبدانی که گاه بسیار متعصب هستند، فلسفه زندگی زرتشت را دنبال می کنند تا این باور تقویت شود که پارسی بودن بیش از آنکه موضوعی مذهبی باشد، مساله ای قومی است. رییس انجمن پارسیان دهلی، با توجه به چشم انداز جمعیتی، امید چندانی به آینده پارسی ها در هند ندارد اما به آینده زرتشتیت در دنیا امیدوار است.
چند نکته و تحول تاریخی درباره زندگی پارسیان هند
• حدود ۱۴۰۰ سال پیش، وقتی پارسیان به هند آمدند، این کشور با پادشاهی های کوچکی اداره می شد. “ماری بویس” در کتاب زرتشتی ها (۱۹۷۹) می نویسد که بر اساس تصور غالب، پدران جامعه پارسی ها در قرن هشتم میلادی در ساحل گجرات در غرب هند ساکن شدند. اما این اشتباهی است که به بسیاری از متون تاریخی پارسی ها وارد شده چون در نوشته های باقیمانده از قرون ۱۰ و ۱۱ به زبان محلی، عدد ۹ بسیار شبیه به علامت نوشتاری عدد ۷ دوران مدرن نوشته می شود. اما تاریخ واقعی آن است که پارسی ها در بهمن ماه از ماه تیر سال ۹۳۶ میلادی وارد گجرات شده اند. این مهاجران، سپس افرادی را به سرزمین خود فرستادند تا ملزومات انجام مناسک عبادی را به همراه بیاورند. یکی از آنها، خاکستر آتش بهرام بود که به آتش جدیدی که در سرزمین هند افروخته بودند تقدس سرزمین مادری را می داد.
• پارسی ها بر اساس اعتقاد به تقویم های مختلف به سه گروه تقسیم می شوند: تقویم “شاهنشاهی” که قوانینی همچون افزودن یک روز در هر چهار سال، افزودن ۱۰ روز در هر ۴۰ سال، افزودن یک ماه ۳۰ روزه در هر ۱۲۰ سال و افزودن پنج ماه در هر ۶۰۰ سال دارد. تقویم “قدیمی” تقویمی است همچون آنچه اکنون در ایران مورد استفاده قرار می گیرد و چرخه روزها و ماه هایش تغییر نمی کنند. تقویم “فصلی” تقویم جدیدی است که از ابتدای قرن بیستم مورد استفاده قرار می گیرد. ویژگی های این تقویم، هماهنگی با فصل ها، سال خورشیدی و داشتن یک سال کبیسه در هر چهار سال است. فصلی ها ادعا می کنند که دو تقویم دیگر سیاسی است اما تقویم آنها پایه و اساس مذهبی دارد.
• پارسی ها مجموعه کمپانی های بزرگی در هند دارند که معروف ترین آنها تاتا است. این کمپانی در سال ۱۸۶۸ توسط جمشید تاتا پایه گذاری شد و اکنون در هفت حوزه ارتباطات و فناوری اطلاعات، مهندسی، مواد، خدمات، انرژی، محصولات مصرفی و مواد شیمیایی فعالیت می کند. در هند علامت تاتا بر همه محصولات، از چای گرفته تا خودرو و ماهواره به چشم می خورد.
With dating clubs and fertility clinics, the Parsi community – just about 60,000 now – is striving hard to survive the threat of extinction
By six in the evening, dozens of senior citizens assemble on concrete benches across the seven-acre vicinity of , the queen of . Sprawled by the sea in South Mumbai’s posh Colaba neighbourhood, a steady breeze wafts past the colony’s arrangement of three-storey buildings. Some elders exchange pleasantries before falling silent and scanning the surroundings, while the more adventurous gather at the clubhouse to trade views on the previous day’s cricket match or play a game of cards. Only a handful of children are around, on the swings or football ground. Like the 79-year-old baug and most of its residents, the is largely aged.
The trend first struck Delhi University professor and researcher Shernaz Cama a decade ago when she began travelling with a UNESCO team in Parsi settlements in Gujarat and the Deccan. “Entire mansions were lying empty and for days we didn’t see any children.” Over 31 per cent of Parsis are elderly and only one in nine families has a child below the age of 10. Population fell from 114,900 in 1941
to 69,601 in 2001 and a further 10-12 percent dip is expected in the 2011 census. While religious beliefs – inter-married Parsi women and their children are expelled from the community – were believed to have caused most of the decline, researchers found a tendency among Parsis to not marry or marry late and have one or no children has more deeply affected demographic composition and fertility.
More than 30 per cent of Parsis are “never married.” The average age of in the community is 27 years for women and 31 years for men. If the total fertility ratio (TFR) remains at 0.88 (2.1 is required for a stable population), says Cama, the distinguished community could be reduced to a tribe. The current TFR means a Parsi woman has less than one child (0.88) in her entire child-bearing age.
Many may imagine that an increase in population is the last thing India needs but the dwindling numbers of Parsis, known as much for their achievements as their eccentricities, has jolted both researchers and the government. There are 200 births against 850 deaths each year in the community. Priests to run the 50 fire temples in Mumbai are in short supply. Parsis are less visible in government, police and the armed forces now. In this view, the Ministry of Minority Affairs recently set aside Rs 10 crore for the Jiyo Parsi scheme to improve fertility among the Parsis.
The initiative is yet to take off but its director, Zinobia Madan, says enquiries have started trickling in. Her team aims to select hospitals to work with, create awareness at baugs and enroll couples for counselling and tests. Couples will get up to Rs 5 lakh for IVF treatment and young adults with diseases resulting in infertility will get Rs 15,000-25,000 for treatment. Those with one child will be encouraged to plan another. After attempts to raise TFR start bearing fruit, the scheme will widen to include ways of decreasing deaths, says Madan. A previous initiative by the (BPP) to treat infertile couples is reported to have resulted in 222 pregnancies.
While young Parsis are keen to help arrest the population decline, they find it hard to overlook education and housing costs. “We cannot have children just to save the community,” says a recently-wed Parsi woman who does not wish to be named. Expenses on caring for the elderly and busy work lives are other reasons prompting couples to delay having children. Parsi youth must be given encouragement for marriage and having families, says 31-year-old Dinyar Patel, a PhD candidate at Harvard University, who has studied the reasons behind the population decline. “All community organisations urgently need to focus and allocate resources on young adults, giving them the opportunity to meet and highlighting the nature of our demographic problems.”
Youth-oriented efforts have not been uniformly successful. Participation in BPP’s monthly matrimonial meets for single Parsis, now in its fourth year, fell from 90 at the start of 2013 to 36 in a recent outing. Of them, only six were women. “Girls have high expectations of qualification and income from a partner, so it is hard to find a match. Many back out saying they signed up entirely at the behest of their parents,” says organiser Zarin Havewala.
So far, the effort has led to 11 marriages.
Participation is higher in Zoroastrian Youth Next Generation (ZYNG), which aims to let young Parsis mingle in an environment that does not stress on matrimony. The group with 500 members has met 50 times in four years for sports events, community service and socials. “People are cagey when it comes to announcing a relationship but we hear of quite a few successes,” says committee member Viraf Mehta. Especially for those who do not live in colonies, ZYNG events are a good way to meet fellow Parsis, says 24-year-old Parinaz Madan. The baugs are also holding small events to address the population problem -children of the Jer Baug prayer group enacted a play on the importance of marriage and the Cusrow Baug United Sports & Welfare League has invited a psychiatrist to impart parenting skills to students and young adults in November.
* * *
While often recognised as a rich and industrious community, Parsi history stretches far beyond its years in the country, says Cama. As small, old Parsi pockets are in danger of disappearing, the organisation has been working to record what is left of the 3,500 years of Zoroastrian language, tradition and heritage there.
The community modernised rapidly and its situation mirrors that of any developed society, says Jehangir Patel, editor of Parsiana magazine. Parsis like to live comfortably, enjoying the best of education and spacious homes. Since moving from business to services, their ability to afford these has dipped, says Rustom Banker, a former bank official and secretary of Cusrow Baug. BPP tries to provide housing to newly-married Parsi couples with low incomes. It also awards couples Rs 3,000 if they have a second child and Rs 5,000 for a third.
To firm up their will to have children, couples will need more in the form of assurances like subsidised education, scholarships and housing. Jiyo Parsi Director Madan is optimistic. “As the effort progresses, I am sure wealthy Parsis will come forward to contribute towards it.” Cama suggests colonies can be developed in other parts of the city and in Gujarat.
Experts admit the population decline cannot be reversed but say its pace can be slowed. Dinyar Patel, who is set to wed this year, says, “Our population decline is so steep, and our community is already so tiny that any marriage that we can promote and any birth we have in our community is a small sign of hope.”
آخرین دیدگاه‌ها