دوست عزيز جناب دكتر عجم 

جناب عالي و همکارانتان كاملا حق داريد كه از مباحث ضد تاريخ چنين افرادی آزرده خاطر و ملول شويد، از فردي كه از نعمات ايراني بودن بهره مي گيرد و بر ايران مي تازد: فردي كه نامي پارسي برخود يدک می کشد، و با زبان پارسي سخن مي گويد و مي نويسد ولي منكر وجود فرهنگي و تمدني پارسي ايران مي شود: فردي كه فكر مي كند فقط هرودوت براي فارسها تاريخ نوشته و نام خليج فارس را بر خليج هميشه فارس نهاده است، چه مي توانيد بگوييد؟ وي كتابي به نام “دوازده قرن سكوت” چاپ كرد كه در آن به همين اندازه نسبت به ايران و تمدن و فرهنگ فارسي ايران اهانت ورزيده است. نوشته هاي اين فرد افراطي است و دشنام هايي است ناشي از نابخردي ها در مباحث تاريخي و فرهنگي، مطالبي كه با هيچ منطق تاريخي قابل قبولی استوار نيست و متكي بر هيچ سند و مدرك  حقيقي نمي باشد و تنها در همسويي با آرزوهای دشمنان تاريخی ايران و تاريخ تمدن فارسي آن به تحرير در مي آيد.

وارد شدن او به حوزه بحث در نام خليج فارس و انکار اين نام تاريخي تثبيت شده در فرهنگ جهان بشري (منهاي برخي محافل نژاد پرست عربي در آن سوي خليج فارس) و مستند به هزاران هزار اسناد  تاريخی در همه زبان هاي جهان، بيشتر شبيه انکار خورشيد در زير نور سوزان خورشيد است و بيشتر از پيش ماهيت ورشکستگی بينش او و ياران نژاد پرست پان تركيستي و پان عربيستي او ثابت مي كند.

 پژوهش جنابعالی

زير عنوان روشنفکران عرب در مورد حقانيت نام خليج فارس چه می گويند که پارسال بنده تعدادی از نظرات آن انديشمندان عرب معاصر را در سمينار و نمايشگاه نقشه های تاريخی خليج فارس بيان کردم و دو اطلسی که چاپ امارات متحده عربی و کويت است و اطلس نقشه های تاريخی شبه جزيره عربی که  موسسه جهان عرب و دانشگاه تونس چاپ کرده  و هيچ ايرانی در چاپ آنها نقش نداشته اند و جنابعالی نيز آنها را به کنفرانس خليج فارس درارديبهشت 1383 در دانشگاه تهران معرفی نموديد  

پاسخ گويا و رسايي است به همه مطالبي كه اين قبيله پرستان “پان” گرا مي شود داد.  نوشته های فردی که بر اساس تعصبات قبيله ای می نويسد، به مانند زباله داني بي پاياني است از دشنام و اهانت كه فقط نماياننده خاطري آشفته و صدمه ديده از شدت فاشيزم ضد ايراني است و در حقيقت، خود اين نوشته ها برای آن دسته از خوانند گان کنجکاو و كنكاش كننده پاسخ خود را بهمراه دارد و نيازی به پاسخ گويی از سوی ما نيست.

 اگرچه بايد اعتراف كرد كه كتاب ياد شده براي يكي – دو سال برخي از جوانان هموطن آذري ما – از جمله يكي – دو دانشجوي خود من در تهران – را فريب داده بود، ولي سكوت كر كننده تقريبا همه تحصيل كرده هاي ايراني در قبال دشمن كامي هاي تاريخي و فرهنگي اين فرد گويا چنان بر او اثرگذارده است كه گويي عطش ضد ايراني بودن او را صد چندان كرده است و خوشبختانه آن جوانان نيز کم کم  با مطالعه عميق تر آنچه كه مملو از تناقض گويی، سفسطه بازی و دشنام دهی است پی به عدم  تعادل  روحی و روانی  وي برده اند.

يك بار در سال گذشته، هنگامي كه در اجتماع بزرگي در باره نام خليج فارس در انتشارات سمت (انتشارات كتب درسي دانشگاهي) در تهران سخنراني داشتم، وجود  كتاب او  به توجه من رسانده شده و در باره آن از من نظرخواهي گرديد. در پاسخ، مطالبي را گفتم كه در اينجا تكرار مي كنم:

چاپ كتابي سراسر ايران ستيزانه در داخل کشور سند تاييد كننده اين واقعيت است كه ايران برپايه های تمدني در خاور ميانه استواراست كه بر “انسانيت”، بردباری، و “تحمل” اتكا دارد كه زير بناي هر ايده دموكراتيك شمرده مي شود، چنان كه ايران تنها كشوري است در خاور ميانه كه چاپ و انتشار چنين مجموعه اي از اهانت و دشنام نسبت به هويت ملي خود را مجاز مي سازد. اين كتاب سند افتخار ايران به عنوان يك جامعه متمدن و با تحمل است، و تنها تاسف من اين كه نويسنده آن به نظر نمي آيد از سلامت كامل فكري برخوردار باشد تا دريابد كه او و يا همگنان او نمي توانند حتي يك نيم صفحه را از دشنام و اهانت نسبت به هويت ملي آنان كه او خود را بدان مفتخر ساخته است در كشورهاي دارنده هويتی که وی مروج آن است، به چاپ رسانند.

دوست عزيزم، به عنوان يك فرد تحصيل كرده چگونه مي توانيد پاسخ گوي اهانت ها و دشنام دهي هايی چنان فردی باشيد بي آن كه به درجه بي تمدني و بي هويتي نويسنده آن دشنام ها سقوط نماييد.

با بهترين آرزوها

پيروز مجتهدزاده  – لندن 1384