سالروز بازگشت آزادگان از اسارتگاههای رژیم بعثی را گرامی می داریم  وقتی خبر آزادی قریب الوقوع   اسیران جنگ حتمی شد هزاران مادر – کودک – برادر و قوم خویش خوشحال بودند به امید اینکه عزیزانشان از اسارت برمی گردند هزاران آزاده به میهن  عزیز و به آغوش گرم خانواده برگشتند . اما هزاران نفر دیگر  چشم براه عزیزانشان را که همواره امید داشتند روزی برخواهند گشت  ماندند و خبری نشد  و باز هم آنها خود را تسلی می دهند که روزی خواهد آمد.

بعدها تعدادی از آنها را با تکه استخوان و پلاک و یا چند تکه لباس تشیع کردند و اقوام آنها آرامش گرفتند که  حداقل یاد و نشانی  از عزیزشان یافته اند  اما هنوز هم هستند  زنانی که به امید برگشت شوهر خود چشم براه نشسته اند یا مادرانی که چشم براه فرزند دلبند خود هستند. یا فرزندانی که آرزو می کنند از پدر آنها هم خبری شود. 

جا دارد اینجا از مناسبت دیگری هم یاد کنیم 

17 مرداد سالگرد شهادت مظلومانه هشت  ایرانی  بدست سیاه ترین  تفکر ارتجاعی  یعنی طالبان بود خبرنگار نگاران همواره در  صف اول تهاجماتی از اینگونه هستند  خبرنگار ایرانی  قردی که برای ارسال اخبار و اطلاع رسانی عمومی  راجع به حوادث نا گوار افغانستان مدتی بود که به مزار شریف  رفته بود و چون  شهر برای هیچکس امن نبود و امکان  مخابره اخبار برای وی به راحتی مقدور نبود به کنسولگری رفته بود  تا اخبار  تحولات جنگ داخلی افغانیتان را مخابره کند آن زمان هبر گزاری ایران  جزو معدود  خبرگزاری ها بود که از افغانیتان اخبار را به دنیا مخابره می کرد.  او و تنی چند از پرسنل نمایندگی مظلومانه بدست عوامل سیاه اندیش و متعصب محمود افغان  و خلف صالح  او ملا عمر  که همچون سلف سیاه اندیش خود  هر ایرانی را شیعه مستحق مرگ می دانست  شهید شدند . یا خاطره آنها را گرامی می داریم

یاد آن عزیزان را گرامی بداریم . یاد و خاطره ای که عملا در حال فراموشی می باشد و نه تنها مراسمی در خور شان آن برگزار نمی گردد بلکه با یک اطلاعیه از طرف وزیر خارجه می گذرد و فراموش می شود به یاد دارم که این موضوع قرار بود به یک مطالبه ملی تبدیل گردد و تمامی مسئولان خواهان مجازات و دستگیری متهمان بودند ولی این موضو ع با تغییر مسئولان کمرنگ و با ورود مسئولان جدید در حال فراموشی می باشد .

هر چند خبرهائی از کنار و گوشه شنیده می شود که  افرادی از  طالبان وارد ایران گردیده و با مقامات ج ا ایران مذاکراتی داشته است  ولی  به نظر می رسد در صورت صحت موضوع این تقاضا به عنوان یکی از مطالبات جدی باید مطرح و پیگیری گردد تا از تکرار آن در آینده و هر منطقه  ای  جلوگیری گردد.

حال که در آستانه شروع به کار جناب  اقای دکتر ظریف به عنوان بالاترین مقام دستگاه دیپلماسی کشور می باشیم و ایشان در اواخر دوره کاری خود  به عنوان یکی از مذاکره کنندگان ارشد با طالبان و کشورهای حامی آنان  هم در صدر هیئت ها حضور داشتند می توان این امید را دوچندان داشت که این مطالبه ملی را به سرانجامی رسانند.

 در مرداد ماه سال  77 13 در حمله دوم طالبان به مزار شریف که به منظور انتقام از شکست حمله اولشان  که دهها نفر از نیروهای طالبان در آن کشته شده بودند حمله ای همه جانبه را با کمک نیروهای پاکستانی آغاز و پس از کشتار بسیار زیاد  وارد شهر مزارشریف گردیدند و پس از سقوط شهر بدون توجه به مقررات بین المللی وارد نمایندگی ایران شده و پس از چند ساعت بازداشت هشت دیپلمات و یک خبرنگار ایرنا و علی رغم قول و وعده پاکستانی ها آنان را به زیرزمین ساختمان برده و مظلومانه با رگبار مسلسل همه آنان را به شهادت می رسانند ….

هر چند تمامی این موضوعات  (از لحظه ورود طالبان تا شهادت) ضبط شده  است  ولی هیچ اراده ای مبنی بر پیگیری موضوع تا کنون به صورت جدی نبوده است و بیشتر با جملات دیپلماتیک و حاشیه ای  موضوع بررسی شده است که لازم است به منظور رسیدن به یکی از مطالبات ملی به صورت جدی به صورت عملی دنبال گردد.

در ابتدا  به خانواده  افراد گفته شده بود  که تمامی کارکنان سرکنسولگری ج ا ایران در مزارشریف به اسارت در آمده و ابتدا به هرات و بعد به قندهار انتقال نموده اند ولی  کم کم مشخص شد که واقعیت جور دیگری بوده است

بعد از 40 روز پیکر پاک این عزیزان در خارج از نمایندگی ایران پیدا و رسما به دولت ایران اعلام گردید هر چند طالبان ابتدا به هیچ عنوان حاضر به تحویل پیکر پاک این عزیزان نبود ولی پس از لشکر کشی 200 هزار نفری ج ا ایران به مرزهای شرقی و آمادگی ج ا ایران برای حمله …طالبان تحت فشار کشورهای دوست خود هم پیکر اآن عزیزان را تحویل نمود هم کلیه زندانیان ایرانی شامل (رانندگان و تجار و….) را آزاد نمود.

نامه یکی از آزادگان در اسارت طالبان . خبر نگار سابق ایرنا