روزنامه ایندین اکسپرس مقاله ای را تحت عنوان “چرخش پاراگماتیک” به چاپ رسانده است. در این مقاله آمده است:

پیروزی فوق العاده حسن روحانی در انتخابات ماه گذشته ریاست جمهوری ایران علامت شفافی از یک حرکت سیاسی به سوی پاراگماتیسم می باشد. این تحول نشان می دهد که چگونه اکثریت رأی دهندگان خواهان اصلاح وضعیت اقتصادی ایران از طریق ایجاد تغییر در روابط با همسایگان و به پایان رساندن انزوای بین المللی کشور می باشند.

در انتخابات ماه جون سال ۲۰۰۹، میلیون ها نفر از مرد و زن به منظور ابراز اعتراض به نتیجه انتخابات که از دیدگاهشان تقلبی بود وارد خیابانها شدند. این تظاهرات موجب تولد جنبش سبز گردید  گرچه این اعتراض تا اوایل سال ۲۰۱۱ ادامه داشت، اما تشکیلات امنیتی موفق به  ساکت کردن آن شدند . این نیروها محیط سیاسی کشور را امنیتی نمودند و این امر منجر به تضمین تسلط افراطیون بر نظام گردید.

منازعه ای که در پشت صحنه این انتخابات قرار داشت، بن بست دیپلماتیک بر سر برنامه هسته ای ایران بوده است. با توجه به اینکه با افزایش تحریمهای سازمان ملل که موسسات مالی و بخش انرژی ایران را مورد هدف قرار داده، تنش بین واشنگتن و تهران رو به افزایش است و لذا سیاست ایران وارد عصر جدید رویارویی گردیده است.  فقط چند هفته قبل از برگزاری انتخابات اخیر، مخالفین و کسانیکه در تظاهرات سال ۲۰۰۹ شرکت داشتند این انتخابات را بعنوان “نمایش” و تلاش رسمی جهت مستحکم نمودن قدرت افراطیون توصیف نمودند.

اما تغییری که این بار رخ داد، این بود که اکثر مردم رأی دادند تا به محافظه کاران نشان دهند که این کشور به تغییر جهت نیاز دارد. این انتخابات دو تغییر مهم تاریخی را نیز مورد تاکید قرار داد. اول، شکست جناح محافظه کار. در حالیکه جناح های محافظه کار در روز انتخابات رأی خود را بسیج نموده بودند، موفق به هدایت این رأی به سوی یک نامزد واحد نشدند.

در واقع این انتخابات وجود رقابت شدید و اختلافات سیاستی و دیدگاهی جدی بین جناح های مختلف محافظه کار را نیز نشان داد. نابسامانی در گروه محافظه کاران در واقع نشانگر ناتوانی شان در تقویت پایه های دیدگاهی دستگاه روحانیت در برابر عدم رضایت مردمی بود.

رقابت بین جناح های مختلف محافظه کار این حقیقت را نیز آشکار می کند که جمهوری اسلامی نه نظام یکپارچه است و نه دیکتاتوری. برخی از تحلیلگران به ویژه در اروپای غربی و آمریکای شمالی مطمئن بودند که رهبر عالی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مصمم به تقلب در انتخابات بودند. اما نتایج نشان داد که سیاست ایران پیچیده تر است و به رغم وجود برخی از تشکیلات دیکتاتوری، روش های مختلف محدود دموکراتیک به رقابت فرصت ایفای نقش مهمی اعطا می نماید.  اینگونه انتخابات فقط یک فرصت سیاسی است جهت تضمین حضور مردمی رأی گیری و فقط راهی است برای مدیریت عدم رضایت مردم و در نهایت منجر به تقویت حکومت استبدادی می شود.

اما فرصت های داده شده برای حضور مردم در انتخابات همیشه حاوی خطرات برای دولت های استبدادی می باشد. در حالیکه شورای نگهبان از قبل تعیین می کند که چه کسی می تواند کاندیدا شود، رأی دهندگان از این فرصت، از طریق جمع شدن در دور یک کاندید، خواستار تغییر می شوند. رأی دهندگان ایران که رو به تغییر می باشند طی سه دهه گذشته در انتخابات متعددی شرکت کرده اند نه بخاطر یک کاندیدا و مسئله واحد بلکه بخاطر نشان دادن آرزوی عمومی مردم و ایجاد تغییر در روابط جامعه و دولت.

روحانی در طول مبارزات انتخاباتی خود را بعنوان فرد معتدل و برخوردار از سابقه پاراگماتیک خدمت معرفی نمود. حسن روحانی، که یک روحانی درس خوانده در گلاسگو و برخوردار از سابقه سیاست پاراگماتیک می باشد، خود را بعنوان نماینده تاجران جدید، زنان، دانشجویان و اقشار اصلاح طلب معرفی نمود. چنانچه این ائتلاف میانه روها و اصلاح طلبان که به تازگی تشکیل شده موفق به سر برآوردن از رقابت های جناحی باشد می تواند بعنوان یک بلوک بانفوذ سیاسی ظهور کند و از طریق سیاست های پاراگماتیکی خود با چالش های اقتصادی نیز مقابله کند و همچنین با افراطیون نیز سازش کند.

دولت آتی رئیس جمهور منتخب به احتمال قوی متشکل از کارشناسان و مدیران با تجربه خواهد بود که جهت کاهش تنش با دولت های منطقه ای به ویژه امارات و عربستان و همچنین اروپا تلاش خواهند کرد. روابط بین ایران و آمریکا از این نظر تعیین خواهد شد که واشنگتن تا چه میزانی حاضر است به خواسته های ایران در رابطه با نگهداشتن کنترل بر سر برنامه هسته ای این کشور پاسخ دهد و از سوی دیگر خود تهران نیز تا چه حد آمادگی دارد که در باره برنامه هسته ای خود شفاف باشد.

اما مشکل ترین چالش روحانی بازسازی اعتبار خدشه دار شده ایران بین عرب های سنی بخاطر حمایت از دولت سوریه خواهد بود. با توجه به اینکه برای ایران ضروری است که به حوزه نفوذ خود گسترش دهد و روابط جدید اقتصادی را ایجاد نماید روحانی باید به سنی های عرب نشان دهد که خواهان محدود نمودن نقش ایران در سوریه می باشد. اما این کار بسیار دشوار است چرا که رهبر عالی و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی سیاست ایران نسبت به سوریه را تعیین می کنند.

مهم ترین عامل این است که روحانی برخوردار از حمایت اکثریت مردم است که خواهان ایجاد تغییر در وضعیت کنونی می باشند. اما روحانی تا چه حد می تواند خواسته های مردم  را تأمین کند و با مرکزهای محافظه کار قدرت نیز مقابله کند بعداً مشخص خواهد شد.

Rouhani’s biggest challenge is repairing Iran’s image among Sunni Arabs

The landslide victory of Hassan Rouhani in Iran’s presidential election last month is a clear sign of a political momentum towards pragmatism. It shows how the majority of the electorate wants to improve Iran’s economic condition by changing relations with its neighbours and ending its international isolation.

When the last elections took place in June 2009, millions of Iranian men and women took to the streets to protest what they perceived as a fraudulent result. The protests saw the birth of the Green Movement that shook the foundations of the Islamic Republic, . Though the protests continued into early 2011, the security apparatus successfully repressed the opposition and created a securitised political environment that ensured the near-monopoly of hardliners.

Hovering over the background was the diplomatic stalemate over Iran’s nuclear programme. As tensions grew between Washington and Tehran, with increasing UN sanctions targeting Iran’s financial institutions and energy sector, Iranian politics entered a new phase of conflict. The 2011 house arrest of Mir-Hossein Mousavi and Mehdi Karoubi, the two leaders of the Green Movement, along with growing arrests of political activists, reflected an escalating level of repression. Just weeks before this year’s election, dissidents and others who participated in the 2009 demonstrations viewed it as a mere “show”, a ceremonial attempt to consolidate hardliner power.

What changed was that the majority voted to show the conservatives that the country needs a change of direction. The election underscores two historic changes. First, the defeat of the conservative camp. While the conservative factions mobilised their voters on election day, they failed to rally behind a single candidate. In fact, the election showed the intense competition between conservative factions, with serious policy and ideological differences. The disarray in the conservative camp marks its failure to strengthen the ideological underpinnings of Iranian theocracy in the face of growing public discontent.Babak Rahimi-